Een verwijderingsbijdrage hebben we niet betaald en toch… het milieu is weer een stukje meer belast met een halve kilo plastic. Het overkomt je maar een keer in je leven, hoop je.
Manlief heeft zaterdagochtend alle flesjes, speentjes en kolfspulletjes verzameld en in de magnetronsterilisator gedaan. Met het huis vol buren, borrelen we aan het eind van de middag op onze nieuwe aanwinst: Dion, onze zoon van alweer drie maanden. En bij zo’n borrel horen natuurlijk lekkere hapjes. Kaas en noten vers van de markt, chips uit de supermarkt en nacho’s met salsa uit de oven.
Een half uur na het opwarmen van de oven konden deze nacho’s gebakken worden. En, bij het openen van de oven sprongen ons de tranen in de ogen… je raadt het al, er was weinig meer over van de flesjes, speentjes en kolfspulletjes. Een hoop plastic met daarin moeilijk identificeerbare objecten waaruit door de buurtkinderen telkens weer iets nieuws werd opgediept: ‘Kijk, een speen!’
Tja, slechts een enkel speentje kon worden gered, reden genoeg om weer een nieuwe uit te zoeken :-). Dat laatste is een leuke bijkomstigheid, want er zijn zoveel leuke spenen te koop dat we in de winkel al scheve blikken naar elkaar werpen. Hij wil er wéér eentje kopen, ik vind het grote onzin en wil het niet. Eenmaal de winkeldeur uit worden de nodige woorden er weer aan vuil gemaakt. Wat is de zin en onzin van spenen, wanneer wel en wanneer niet aan de speen en hoe moet dat dan met het ontspenen? En zo wandelen we weer huiswaarts.
Gelukkig komt Medela ons na een telefoontje te hulp en kunnen we op maandag nieuwe spullen halen bij de thuiszorgwinkel. Dertig euro lichter en nieuwe kolfspullen en een speen zwaarder kan ik ‘s avonds alweer kolven en de volgende dag met een gerust hart naar mijn werk. Oppassen dus, met de combi-magnetron!
-
\t
- Martine