Tranen lopen over mijn wangen en twijfel slaat me toe als ik me bedenk of ik ga stoppen met de borstvoeding of niet…
Al voordat ik zwanger was wist ik 100% zeker dat ik borstvoeding wilde gaan geven. Daar hoefde ik helemaal niet over na te denken. Het is de natuur, het hoort bij moeder en kind. Iets logischer is er niet. Op het moment dat ik zwanger was, werd dat gevoel nog sterker. Ik kon niet wachten op de dag dat ons kindje geboren zou worden en zelf op zoek zou gaan naar de tepel…
Dat borstvoeding een logische keuze is, bleek voor mij niet zo logisch. Ik heb twee vormen van reuma en al tijdens het zwanger worden bleek dat ik niet zonder medicatie kon. Er was voor mij op dat moment maar één alternatief; prednison. Gelukkig bleek (na navraag bij lactatiekundige, kinderarts, gynaecoloog, reumatoloog en uit het boek Medications and Mother’s Milk van Thomas Hale.) dat prednison samengaat met borstvoeding.
Samen met mijn man, mijn reumatoloog en mezelf maakte ik een ‘afspraak’. Ik zou borstvoeding geven zolang het goed gaat met mijn eigen gezondheid. Ik zou realistisch blijven en eerlijk zijn tegenover mijn eigen lichaam. ‘Niet ten koste van alles…’ hoor ik mezelf nog zeggen.
Bewust besloot ik nog voordat ik moest bevallen mijn ouderschapsverlof op te nemen aansluitend aan mijn zwangerschapsverlof. (Ik werk twee dagen in de week). Op die manier hoefde ik me alleen maar bezig te houden met de verzorging van onze kleine en hoefde ik mijn lichaam niet meer te laten doen dan dat…
Onze zoon Ami werd op 30 juli 2010 geboren na een, door mijn reuma, zware zwangerschap. De bevalling ging moeizaam en omdat Ami niet ademde werd hij direct na de geboorte naar de kinderafdeling gebracht… Helaas heeft hij niet direct en rustig zelf de tepel kunnen zoeken, maar oké, dat kwam ook wel weer goed.
Wat volgde was een lang herstel van mij en een lastige tijd met Ami. Er werd door de arts bij Ami het KISS syndroom vastgesteld. Mijn lichaam had tegelijkertijd niet voldoende aan de prednison waardoor ik én mijn handen vol had aan mijzelf én mijn handen vol aan Ami… Hem tillen en dragen ging bijna niet. Een lekker stukje wandelen met de wagen zat er tot hij een aantal maanden was niet in en omdat hij overdag de eerste tijd alleen maar huilde was het vaak onmogelijk zelf ook nog wat te slapen. Ami in de draagdoek dragen ging de eerste weken nog wel, maar ook dat werd snel te zwaar. Gelukkig sprongen mijn ouders regelmatig bij.
Ondanks dat alles overwon de sterke wil wat volgens mij hoort bij het moeder zijn. Ik moest en zou borstvoeding blijven geven, want iedere keer dat Ami weer gegroeid was, weer met een lach op zijn gezicht de borst losliet, heerlijk in slaap viel als hij klaar was met drinken, was dat voor mij de bevestiging dat ik hem gaf wat het beste was voor hem.
Maar nu zit ik dus hier achter mijn computer… huilend, want nog twee weken dan is de tijd gekomen dat ik weer ga (en wil) werken. Dat er dus nog meer van mijn lichaam gevraagd gaat worden. De pijn in mijn gewrichten en spieren is nog steeds en de vermoeidheid speelt me parten. En dan hoor ik mezelf weer zeggen; ‘Niet ten koste van alles…’ Ik moet gewoon weer terug naar de medicijnen die ik altijd gebruikte en daarbij is borstvoeding geven écht níet mogelijk.
Maar ik kan het niet! Waarom kan ik niet accepteren dat het nu eenmaal zo is! Ik kan het niet loslaten! Ik kan mijn ventje niet laten drinken van melk wat niet voor hem gemaakt is. Ik kan het gevoel dat ik heb als hij teder en tevreden ligt te drinken aan mijn borst niet loslaten. Ik kan het niet… en toch weet ik dat ik ook voor mijn eigen gezondheid zal moeten kiezen… En weet ik ook dat ik hem die (bijna) zes maanden al het beste heb gegeven wat hij kon krijgen…
Misschien moet ik er nog maar eens een nachtje over slapen, en dan nog een nachtje en weer een nachtje en nog één…
Ellen
Drie maanden later, na publicatie op borstvoeding.com schrijft Ellen
Wat leuk om te lezen weer en wat maakt het me weer super trots op mezelf! Ik ben namelijk nog steeds niet gestopt met de borstvoeding! Op advies van @bvpuntcom heb ik lactatiekundige Gonneke van Veldhuizen nog om een medicijnadvies gevraagd. Zij gaf aan dat het met mijn oorspronkelijke medicatie wel zou mogen, maar het is me door verschillende artsen ten strengste afgeraden! Dit mede omdat de bijwerkingen van de medicatie op lange termijn nog helemaal niet bekend zijn. Dus nu nog aan de prednison en flinke ups en downs met de gezondheid.
Maar wat een vreugde geeft de borstvoeding me nog! Dat geeft me ook zeker energie op een ander level! Laatst had ik het er met mijn lactatiekundige over. We kwamen tot de conclusie dat ik me liever mentaal in orde voel en lichamelijk wat minder, dan mentaal niet in orde vanwege het idee van het stoppen met de borstvoeding, en lichamelijk top fit. Zo zie je maar…
Borstvoeding overwint alles!