Als het niet loopt zoals je wilde – een keizersnede

verhaal-325-1.jpgDat het een keizersnede zou worden, had ik nooit van tevoren bedacht. Ik zou een natuurlijke stuitbevalling doen. Punt. 50-60% kans op een keizersnede? Bij mij niet hoor. Dat liep dus anders… Eigenlijk liep alles anders. Het liep niet. Het infuus liep niet, de ruggeprik liep niet en de bevalling liep niet. De jongeman in mijn buik bleef steken. En dus werd ik weëen wegpuffend, de ruggeprik liep niet immers naar de operatiekamer gereden (en dat terwijl ik liever niet eens een ruggeprik had gewild). Tot grote teleurstelling van de afdeling die graag een natuurlijke stuitbevalling had willen meemaken. Zelf ook teleurgesteld, maar vooral ook dankbaar naar meneer de anesthesist die mij toch weer pijnvrij heeft gekregen. Een belangrijke voorwaarde bij een keizersnede vond ik.

verhaal-325-2.jpgGeduw en getrek en toen werd ineens daar een besmeurde baby boven het blauwe doek gehouden. ‘Gefeliciteerd mevrouw!’ Ik? Nou, nee, U gefeliciteerd dat u hem er zo snel uit heeft gekregen, waar ik al een eeuwigheid bezig was. Meer dan mijn eigen falen voelde ik niet. De jongeman kreeg controle, helemaal in orde. En toen werd daar een klein dik ingepakt mannetje, want het was niet warm genoeg, op mijn borst gelegd, ondersteund door de verpleging. Stap 1 van de borstvoeding. Wat ik me niet realiseerde. Ik had me immers niet ingelezen, het zou geen keizersnede worden, en was volledig overgeleverd aan het ziekenhuis. Net als bij mijn dochter de eerste keer. Volledig onvoorbereid op de borstvoeding. Ja, ik had destijds wel een borstvoedingscursus gevolgd hoor. Maar tijdens de cursus werd ik onpasselijk van de foto’s van blote borsten en de kolf. En al die zwangeren om me heen. De verschillende flessen aan het einde vond ik toen nog wel interessant.

Toen ik eenmaal gehecht was na drie kwartier werd zoonlief in een bakje gelegd en werden we na elkaar naar de verkoever gereden. Op de verkoever kreeg ik een gift antibiotica met uitleg en werd mijn zoontje op mijn borst gelegd en aangelegd. Stap 2 van de borstvoeding. Waar ik zelf nooit aan zou hebben gedacht, zo overdonderd was ik door de keizersnede. Hij sabbelde wat, maar dronk nog niet. Gelukkig wist ik uit ervaring met mijn dochtertje dat dit geen probleem was. Belangrijk was dat hij een poging deed, bij me lag en de tijd kreeg.

verhaal-325-3.jpgPas na een tijd werd ik naar de kraamafdeling gereden. Na alle checks werd hij weer aangelegd. Stap 3 van de borstvoeding. Vaak aanleggen. Ik had nog steeds geen idee, ondanks mijn ervaring met borstvoeding. Ik was druk bezig met mezelf en alleen met mezelf. De ruggeprik, die niet liep, was inmiddels vervangen door morfine. En ik vertoefde in mijn eigen wereldje. Om de twee uur meldde hij zich netjes. Ik, in mijn eigen morfine-wereldje, had nog steeds geen idee. Hongersignalen? Ik belde de verpleegster als hij luidkeels begon te huilen. En die hielp me met aanleggen. De derde keer dat hij werd aangelegd dronk hij ineens veel, hij klokte het met mega slokken naar binnen. Hij dronk alsof zijn leven er vanaf hing. Stap 4 van de borstvoeding. Het daadwerkelijk drinken. De verpleging was verbaasd. Vrijwel iedere voeding daarna dronk hij en produceerde plas- en poepluiers waar je u tegen zei. Volgens de verpleging dan, nog steeds verbaasd. Na 2,5 dag mocht ik naar huis, waar de kraamzorg het over nam. Gelukkig dezelfde als bij mijn dochtertje. Zodat de borstvoeding in ieder geval veilig was gesteld.

Moraal van het verhaal. Als het aan mij had gelegen, was de borstvoeding mislukt of in ieder geval later op gang gekomen. Ondanks het niet inlezen, kende ik alle stappen, ik had ze immers al meegemaakt. Ik heb mijn dochter een jaar mogen voeden. Maar een keizersnede is indrukwekkend, hoe makkelijk er tegenwoordig ook over wordt gedaan. En in mijn eigen morfinewereldje kwam geen baby, laat staan borstvoeding voor. En dan is het aan het ziekenhuis. Of aan een mondige partner. Ik ben het ziekenhuis dankbaar voor hun kennis en kunde. En ik besef me terdege dat ik heb geboft met de specialisten en verpleegkundigen die mij hebben begeleid. Dus beter dan inlezen, had ik kunnen informeren hoe het ziekenhuis voor de borstvoeding ging zorgen. Of ik had mijn partner duidelijke instructies op papier kunnen geven. Een soort ‘handboek borstvoeding voor de partner bij eventuele keizersnedes of andere bijkomstigheden bij de bevalling’. Ook al zou ik nooit een keizersnede krijgen….

Leonie