Ik stond er al eens in met mijn verhaal van mijn eerste dochter. Ik stond er al eens in met het verhaal van mijn eerste dochter. Hier het verhaal van mijn tweede meid. Dochter twee bleef wat langer in de buik. Met 38 weken en zes dagen kwam ze ter wereld. Ik was nog niet goed en wel bekomen of ze zocht, hapte en begon te drinken. Dat ging goed! Een bevestiging dat dit echt is wat de natuur voor ogen had. Wat was ik trots en blij. Even toch. Want ze had/heeft enorme zuigkracht, dus na dag lagen mijn tepels open en had ik een enorme angst naar de volgende ‘live’ voeding. Ik smeerde, liet mijn melk opdrogen aan de lucht op mijn arme tepels (ja dat was een zicht als de verpleging binnenkwam. Maar op enkele uren zijn die dingen niet genezen, dus het lag in de lijn der verwachtingen dat ze helemaal kapot zouden gaan als ik elke voeding live zou geven. Ik ben dan gelijk overgestapt op mijn kolfje.
Inderdaad met mijn eigen kolf, want in het hospitaal hamerden ze op het live voeden, pijn of niet. Hierbij wil ik dus een lans breken voor de kolf én het tepelhoedje. Waarom per se hardcore live voeden? Het resultaat is toch, min of meer, hetzelfde. Het gevoel is misschien anders. Ik snap dat iemand die geen kolf mee heeft of een tepelhoedje, het zou opgeven en de criticasters gelijk zou moeten. Borstvoeding doet pijn, dat gaan ze echt geen enkele vrouw aanraden!
Ik geloof dat veel vrouwen positiever over borstvoeding zouden denken, moesten ze fijnere verhalen horen van mede mama’s. En jammer genoeg is de fles nog steeds de norm, dus de enkelen die borstvoeding een kans geven hebben en moeten opgeven omdat het te pijnlijk is, geven dit verhaal door aan de volgende die dapper wil zijn: ‘doe het niet, het doet pijn en de fles is zo makkelijk en even goed”.
Dit is enkel mogelijk als er wat sneller een kolf en/of een hoedje gegeven zou worden.
Als ik een zwangere kennis/vriendin wil overtuigen om borstvoeding te geven, dan krijg ik verhalen van ‘Waw dat jij dat kan. Het schijnt dat dat zo’n pijn doet! Nee ik zie dat volledig niet zitten. Mijn familielid/vriendin/tante/… had last van kloven/stuwing/ontstekingen/…’ tja. Zo wordt borstvoeding bij voorbaat als optie geschrapt. Zo jammer, vooral voor het kindje.
Ik probeer dan verder. Beaam dat het voor mij inderdaad ook niet een voortdurende bron van geluk is. Ik heb ditmaal ook tot bloedens toe gevoed. Ik héb een warme rode tiet gehad met een hard stuk in waar je nog niet naar mocht kijken. Ja, ik ben inderdaad al eens moe en ja het vraagt van mij veel meer tijd, inzet én moeite als van mijn vriend, mijn werk blijft inderdaad liggen, en je zal altijd zien dat ze net honger krijgt op de moment dat ik eten ga maken/wil eten/naar de wc moet. Ik begrijp dat je, zeker bij je eerste, wil weten of het genoeg heeft (met de fles ben je zeker dat ze altijd teveel hebben :s arme maagjes) …
Maar gelukkig bestaat de kolf en het hoedje! Je hoéft geen pijnen te lijden of constant paraat en ten dienste te staan. Als je een bevalling overleeft, kan je echt wel borstvoeding aan! Heb wat meer vertrouwen in jezelf! Natuurlijk kan je dat, je bent een kanjer! Maar helaas, het werkt zelden tot nooit. Ik dring niet meer door, de schrik zit er in.
Ondertussen is mijn meid bijna twee maand en proberen we het terug, het live voeden. Ik moet al eens op mijn tanden bijten, want dat doet zij ook (op haar tandvlees dan. Maar het gaat steeds beter. Mijn tepels zijn pijnlijk en ik moet ze wat helpen met aanhappen. En als ze een regeldag heeft, geeft een vrijwilliger gekolfde melk, want dat kan mijn teer velletje niet aan. De lastige dingen van borstvoeding mogen ook wel eens vermeld worden, misschien dat vrouwen dan inderdaad sneller geloven dat borstvoeding geven niet alleen een roze wolk is, uitgevoerd door oermoeders met stalen tieten.
Elke vrouw kan het, je hoeft geen pijn te lijden als je niet wil. En niet geprobeerd is altijd verloren, zeker voor je kindje. Just do it kanjer, no matter how.
Groeten Marjolein