Het was februari 2007 toen wij de test deden en ik zwanger bleek te zijn. We wilden heel graag een baby, dus we waren ontzettend blij. Ik kende niet zoveel jonge moeders, één vriendin die al een zoontje had en zij had hem negen maanden met veel inspanning gevoed. Door haar enthousiasme en openheid was ik wel al een beetje bekend met voeden, zoogkompressen en kolven (wat zij deed tijdens haar werk).
Ik las alles wat ik kon vinden wat te maken had met zwanger zijn en borstvoeding geven. Ik las tijdschriften, internetsites en mijn Bijbel en het boek Babylief. Ik geloofde dat het kind in mijn buik een geschenk was van God en Hij heeft het zo gemaakt dat ik een baby met mijn borsten kan voeden, dus het leek mij een logisch gevolg dat ik dat ook ging doen.
Ik volgde een borstvoedingscursus bij mijn kraambureau en ik was blij dat ik daar kon vragen of het normaal was dat ik met 28 weken zwangerschap al melk begon te ‘lekken’. Dat was wel wat apart zei ze, maar kon geen kwaad en was in ieder geval al een bevestiging dat mijn borsten voor melk konden zorgen.
Met 38 weken werd onze lieve, kleine dochter Ilja geboren. Door een weeënstorm ben ik naar het ziekenhuis gegaan waar ze uiteindelijk vijf minuten na inchecken geboren werd. Ik hield haar even vast en keek naar haar en daarna werd ze snel meegenomen, wat schoongemaakt en aangekleed. Zo kreeg ik haar weer bij me nadat de placenta geboren was. Ik had geleerd dat je een baby binnen een uur moest aanleggen, dus toen de verpleegkundige vroeg of ik borstvoeding wilde geven en Ilja naar mijn borst drukte vond ik dat niet raar. De reactie van Ilja had ik niet verwacht; ze ging juist achteruit met haar hoofd in plaats van naar mijn borst toe. Ilja wilde niet echt happen of wat dan ook. We hebben het zo gelaten, zij ging bij papa en in een bedje en ik ging douchen.
Uiteindelijk bleef ze heel veel vruchtwater spugen in de dagen die daarop volgden. Ze wilde niet drinken en begon op een gegeven moment al te krijsen als ze bij mij gelegd werd. Ik vond het vreselijk en het deed pijn aan mijn hart. Op advies van de kraamhulp ben ik gaan kolven en dat gingen mijn man en ik met behulp van fingerfeeding aan haar geven. Ze ging alleen niet zuigen, dus mochten we haar ook geen melk in de mond geven; ze mocht pas wat hebben als ze zoog.
Ze viel alleen maar af terwijl ik melk had voor een weeshuis. Op een gegeven moment had ik zoveel dat de koelkast vol stond, een diepvriesla zat vol en ik kolfde een liter per dag (veel te veel!). De kraamhulp leerde me wel kolven en m’n productie omhoog te krijgen, maar wat dan verder wisten ze niet. Na twee weken met fingerfeeden, om de twee uur, ook ‘s nachts -mijn man en ik waren ook helemaal op-, kwam de lactatiekundige en op mijn aandringen nam ze haar weegschaal mee, want het zat mij niet lekker.
Inderdaad zat mijn meisjes gewicht nog onder haar geboortegewicht en moesten we met spoed naar het ziekenhuis waar we van fingerfeeding overgingen op forcefeeding; daarbij voedden ze haar een soort van recht op zittend, fles in de mond en met de fles op een bepaalde manier bewegen dat ze ging drinken. Zo leerde ze drinken, bij mij was het nog steeds brullen, dus dat hebben we toen even zo gelaten. Ze dronk wel alleen mijn melk en toen ik vroeg of ik mijn melk kon doneren werd er op gereageerd alsof ik uit de Middeleeuwen kwam.
Ik voelde me in de steek gelaten door de hulpverleners; de verloskundigen, de kraamhulpen, waarvan eentje zelfs had gezegd dat mijn kind lui was terwijl ze gewoon niet meer de energie had en stille honger had!), de lactatiekundige die naar mijn mening veel te laat ingegrepen heeft en ook het ziekenhuis waar ze geboren is en het ziekenhuis waar ze opgenomen is geweest. Van iedereen kreeg ik andere adviezen. Ik vertrouwde op die ene lactatiekundige en op de kraamhulpen omdat ik verwachtte dat zij mij van goed advies konden voorzien. Pas toen ik ging lezen op borstvoeding.nl en borstvoeding.com had ik het idee dat ik er echt wat aan had en dat het ook daadwerkelijk hielp.
Toen Ilja weer thuis kwam dronk ze goed moedermelk uit de fles. Ze dronk nog steeds weinig, maar ze dronk en ze groeide. Ik kreeg veel opmerkingen over het kolven en voeden. Ik heb alle adviezen de deur uit gegooid en ben afgegaan op wat ik had gelezen van de websites en mijn eigen gevoel en dat van mijn man. Ilja dronk het best met worship muziek aan, dus dat zette ik steeds aan als ze ging drinken.Ik kreeg veelvuldig te horen dat ze nooit bij mij zou drinken, maar ik en Ilja probeerden het gewoon veel en op ons gemak. Ik nam haar veel bij mij, veel bloot op bloot, we probeerden eerst drinken bij mama en als ze daar wat moe van geworden was kreeg ze nog een fles.
Op een gegeven moment konden we om de beurt een voeding aan de borst en een voeding uit de fles doen en zo konden wij het steeds meer uitbreiden.
We gebruikten geen schema of wat dan ook, we deden wat goed voelde in tegenstelling tot de eerste twee weken. Ondertussen moest ik mijn productie nog terugbrengen naar de hoeveelheid die zij dronk waardoor ik een borstontsteking kreeg, maar gelukkig was dit vrij snel verholpen.
Toen Ilja elf weken was dronk ze volledig bij mij! Dit was een heerlijk moment. Helaas moest ik met veertien weken weer gaan werken. Ik dacht wel: ‘ik heb nu zoveel moeite gedaan, nu ga ik echt niet meer snel stoppen.’ Dus ik ging kolven op het werk. Toen ging Ilja flesweigeren.Mijn man had altijd nog om elf uur ‘s avonds een fles gegeven zodat ze die niet zou ‘vergeten’, maar ze wilde nu alleen de real thing. Uiteindelijk leerde ze dat ze alleen op het dagverblijf de fles kreeg en verder niet meer. Ik heb de volle negen maanden gekolfd en aangezien ik leerkracht ben, konden we daarna genieten van de zomervakantie.
Ilja heeft nooit meer dan 80 ml per fles gedronken. Heel af en toe dronk ze 100 ml, en een keertje zelfs 120, maar ze groeide en was tevreden. Ik kon het bij God leggen en zo kon ik het loslaten dat ik me druk maakte ‘of ze wel genoeg binnenkreeg’. Ze dronk bij mij zo vaak ze wilde en zo lang ze wilde, al was dat meestal vijf à tien minuten. En ze dronk één borst per voeding in verband met de hoeveelheid melk die ik had. Met een half jaar kreeg ze het ROTA virus en daarom moest ze een week in het ziekenhuis.
Daar ben ik weer volledig gaan kolven waar bij ik wederom hele vervelende ‘adviezen’ van de verpleging kreeg zoals; ‘Je moet nu echt wel gaan stoppen’ en ‘Maar ze moet nu toch wel in een ritme komen’ en er werden zelfs opmerkingen gemaakt dat het wel heel vervelend was dat wij wilden dat ze alleen moedermelk door de sonde kreeg omdat ze dat vaker moesten verversen. Daarna zijn we volgens Rapley begonnen met bijvoeding en Ilja vond dat heerlijk!
Ik kreeg nog vaak adviezen dat ik moest doorgaan/stoppen, twee kanten/één kant moest geven, moest stoppen met kolven of juist doorgaan, geprakt eten moest geven en of ze niet zou stikken, maar ik heb gekeken naar mijzelf en naar Ilja en ik heb overlegd met mijn man en we keken wat wij fijn vonden. Toen Ilja mij met twaalf maanden begon te bijten en hier niet mee stopte, ben ik gaan afbouwen. In haar slaap beet ze niet, dus dan voedde ik haar. Maar dit werd een soort stiekem voeden en dat voelde niet fijn. Daarom ben ik toen met dertien maanden gestopt. Maar gezien hoe we begonnen zijn ben ik daar erg trots op en dankbaar voor! Inmiddels is Ilja vier jaar en geeft ze haar poppen de borst, en de fles, en ze drinken sap. Een echte kleuter.
@anoekje