Vandaag is het dan ineens de dag waarop ik met mezelf had afgesproken dat ik mijn borstvoedingsverhaal zou schrijven, niet wetende hoe dat verhaal zou eindigen.
Vandaag ben ik na precies vijf maanden gestopt met fulltime kolven. Onze dochter is vier weken geleden overleden aan de complicaties van een hartoperatie.
Dit verhaal is voor alle moeders, maar speciaal voor de moeders die kolven voor een zieke zuigeling.
Een verhaal voor die moeders die hun roze droom zagen veranderen in een nachtmerrie.
Voor die moeders voor wie ‘het gaat nou eenmaal niet zoals je had gehoopt’, een understatement is.
Voor de moeders die na de bevalling achterblijven zonder baby in hun armen en in discussie moeten over fles- en vingervoeden. Die geen knus kraambed thuis hebben met beschuit met muisjes en geliefden om zich heen, maar op vaste tijden op een vierkante meter op een tuinstoel achter een gordijntje de momenten met hun baby koesteren.
Voor de moeders in het Ronald Mac Donaldhuis die met elkaar de kolf delen.
Voor die moeders wiens baby tegen alle verwachtingen in toch nog aan de borst drinkt.
Voor moeders die Domperidon slikken.
Voor moeders die met lekkende borsten aan het wiegje van hun kind staan, maar niet kunnen voeden omdat de verpleging net de fles heeft gegeven.
Voor moeders die niet bij hun baby kunnen slapen.
Voor moeders die wel bij hun baby kunnen slapen en midden in de nacht vers gekolfde flesjes moedermelk op de balie van een ziekenhuis zetten.
Voor die moeders wiens baby niet meer kan drinken.
Voor die moeders waarvan het enige wat ze kunnen doen is kolven, kolven, kolven. Kolven tot je polsen lam zijn en de melk uit je tenen moet komen.
Voor die moeders die hun baby niet kunnen beschermen tegen pijn.
Voor die moeders die hun baby niet kunnen vasthouden als ze huilt.
Voor die moeders die hun baby niet kunnen vasthouden als ze sterft.
Voor die moeders die kolven als hun baby al begraven is.
Lieve dappere moeder, hou vol, want het was zo de moeite waard!
Merel