‘Borstvoeding is moeilijk. Het lukt zelden. Je kan het niet. Echt niet. Stopt er maar gewoon mee. Geef een fles. Veel gemakkelijker. Kloven. Ontstekingen. Echt waar, het is genoeg geweest.’
Twee keer heb ik me laten vangen. Twee keer ben ik gestopt omdat ik deze boodschappen kreeg. De eerste keer door ontstekingen. De tweede keer door een zware postpartum bloeding, die me in het operatiekwartier deed belanden en erg verzwakte. ‘Haal je lichaam niet nog meer onderuit, stop ermee’. Dus ik stopte… Twee keer…
De derde baby, de derde keer. ‘Meen je dat? Ga je nog een keer proberen?’ Ja! Dat ga ik doen. Een nieuwe poging. Nieuwe moed. Een perfecte bevalling deze keer. Eén uur en we hadden hem in onze armen. Borstvoeding begon. Kloven. Ja, wat had ik kloven. Maar ik ging door! Het zou me lukken! En het lukte! Acht maanden lukte het ons. Acht maanden hebben we samen genoten. Zalig!
De vierde baby, de vierde keer… De laatste keer… Na de vorige positieve ervaring, ervan overtuigd dat het zou lukken. Maar het ging anders. De bevalling was hel. Met zware griep bevallen, ik raad het niemand aan. Een inleiding door een hoge vliesscheur, op een ziek lichaam, dat echt nog niet klaar was om te bevallen… Ik raad het écht niemand aan. Afzien was het. Elke wee die erger werd gemaakt door afschuwelijke hoofdpijn. Sinisitus die me bij elke wee het gevoel gaf, dat ik ging ontploffen. Ik had epidurale nodig. Kreeg die epidurale. En beviel. Van een prachtige dochter, Aukje. Ons vierde kindje, tweede meisje. Van perfectie gesproken. 4kg025 pracht! Zodra de dochter er uit was, volgde er bloed. Veel bloed. Een nieuwe postpartum bloeding. Ik was verzwakt. Had griep. Was doodziek. Had veel bloed verloren. Maar ging door! Ik bleef borstvoeding geven. Het lukte! Aukje dronk super en ondanks alles, produceerde mijn lichaam als gek. Borstvoeding overwint een postpartum bloeding!
Enkele dagen thuis van de kraamafdeling, en ik bleef zo ziek. Terug naar het ziekenhuis. CT- scan, ruggenmerkpunctie, EEG… Zoveel onderzoeken. Een opname op neurologie. Ik had koorts, hoofdpijn, rugpijn, een brandend gevoel aan mijn baarmoeder. Lag te rillen in mijn bed. Lag te rillen, met Aukje aan de borst. Want ik ging door! ‘Zou je niet beter stoppen?’ Zelfs dokters stelden me die vraag. Maar nee, ik ging door. Aukje bleef bij me, en zolang er melk uit die borsten kwam, gaf ik die! Dus pompten ze me vol vocht. En mijn lichaam bleef produceren. Borstvoeding overwint ziekte!
Tien dagen neurologie. Tien lange dagen. Er werd een curettage gedaan. Een baarmoeder vol dikke bloedklonters. Na de curettage, kreeg ik terug een bloeding. Een zware bloeding. Ik had het zo warm, maar voelde ijskoud. De tweede keer door het oog van de naald gekropen. Ik kreeg bloed bij. En ik ging door. Borstvoeding overwint een zware bloeding!
Een epiduraal lek. Dat had ik. De anesthesist had bij de epidurale verdoving, door mijn ruggenmerg geprikt. Vandaar de extreme hoofdpijn. Vandaar de extreme rugpijn. Ik kreeg een bloedpatch. Bloed werd in mijn ruggenmerg gespoten. 24 uur moest ik volledig plat liggen. Maar ik ging door! Borstvoeding overwint een epiduraal lek!
Thuigekomen. Op. Moe. Verzwakt. En dan… buikgriep! Terug naar het ziekenhuis. Terug vocht bij krijgen. Maar ik ging door! Borstvoeding overwint buikgriep!
En dan de periode van aansterken. Mijn lichaam had geen weerstand meer. Ik was verzwakt. En nee, niet door de borstvoeding, maar door al de rest! Bevallen met zware griep, in totaal drie weken ziekenhuis, twee levensbedreigende bloedingen, een epiduraal lek, bloed bij gekregen, buikgriep… Daar nog een borstontsteking na… En toch, toch bleef ik doorgaan. Want borstvoeding overwint dit alles! Ondertussen al vier maanden lang. Een baby van vier maanden, en negen kilo. Aukje, ik en onze moedermelk: een winnend team!
Laat het je niet wijsmaken. Dat het te moeilijk is. Dat het je nog meer onderuit haalt. Dat je best stopt. Ik sta hier, door borstvoeding. Het was mijn mentale houvast. Drie weken lang ben ik afgesneden van mijn gezin, alleen Aukje had ik bij me. En door de borstvoeding, had ik haar zo dicht… Ik had het gevoel voor niemand meer te kunnen zorgen. Maar voor haar, voor haar zorgde ik nog.
Borstvoeding haalde me niet onderuit. Het gaf me de kracht weer omhoog te klimmen.
Karolien