Graag wil ik met jullie mijn borstvoedingsavontuur delen en dat ik er nu, na twaalf weken, eindelijk van kan genieten…
Toen ik wist dat ik zwanger was besloot ik gelijk dat ik borstvoeding wilde gaan geven. Ik ben immers zelf acht maanden gevoed en ik vond het vanzelfsprekend en fijn om dat bij mijn dochter ook te gaan doen. Dat het niet zo soepel zou gaan had ik van tevoren niet echt bedacht.
Gelijk na de geboorte wilde Indy niet drinken en ook thuis met behulp van mijn kraamhulp bleef het lastig. Er werd een kolf gekocht en ik kolfde gelijk al 50 cc per borst, aan de hoeveelheid voeding lag het dus niet. Indy kon gewoon niet goed happen en zat al op zeven procent onder haar geboortegewicht.
Ik vond het vreselijk en heb vaak geroepen dat ik ging stoppen. Toch heb ik doorgezet en ben ik met tepelhoedjes gaan voeden, dit ging goed en Indy dronk gelijk heerlijk en lang aan mijn borst. Ik had me erbij neer gelegd dat ik moest blijven voeden met tepelhoedjes, want veel pogingen om te stoppen monden uit in ongelooflijke huilbuien en stress van allebei de kanten. Ik vond het een heel gedoe met die dingen en ik voedde dus ook niet graag ergens anders behalve thuis en dat maakte het altijd een hele planning om een keer weg te gaan.
Toen Indy bijna twaalf weken was wilde ze opeens helemaal niet meer uit mijn borst drinken, volledig in paniek lag ze te spartelen en te krijsen. Ik wist niet wat ze had en ook ik barstte steeds in snikken uit omdat het weer niet lukte. Weer dacht ik dat dit het moment was om te stoppen totdat het tepelhoedje per ongeluk van mijn borst af gleed en Indy gelijk mijn borst pakte! In één keer goed en het voelde heerlijk! Ik kon het niet geloven, maar de dagen erna deed ze het prima.
Nu is elke voeding een feestje en eigenlijk hoop ik na elke voeding dat ze snel weer komt. Ze is nu aan het terugvallen op vijf voedingen en ik moet nu steeds vier uur wachten voor ik weer mag. Ik vind het nu ook heerlijk om ergens anders te voeden, want wat ben ik er trots op dat ik dat nu zonder gedoe kan.
In mijn ogen is Indy een wonderkind en ik ben zo trots op haar!
Groetjes, Marjolein