Zowat iedere dag kijk ik even op de site om te zien of er wat nieuws is. Vanavond heb ik even zitten lezen, stuk van Stefan over bijvoeden en voedselintroductie. Ik heb nu mijn derde kind, maar het lijkt telkens weer nieuw! En ook een bepaalde onzekerheid, doe ik het wel goed… Dus op naar borstvoeding.com en lezen maar.
En nu dan de stap naar de foto’s, ze zijn altijd zo leuk en vaak ook bijzonder. Misschien passen mijn foto‘s er ook wel bij als je het verhaal erachter kent?
Mijn eerste ervaring met borstvoeding is begonnen bij de geboorte van mijn eerste kindje. Met 29 weken is ze geboren, totaal onverwacht en ondanks alle verwoede pogingen haar die nacht nog in de buik te houden, was het niet gelukt, zes uur later was ze geboren, amper een kilo.
Zo ben ik in de borstvoeding gerold, kolven, kolven en kolven. Want het beste voor je kindje, zo klein, is de borstvoeding en dat werd me ook wel duidelijk gemaakt in het ziekenhuis. Eerst stond ik er wat vertwijfeld tegenover want ik had eigenlijk gekozen voor kunstvoeding en ik vond het nogal een stap, er gebeurde van alles waar ik geen vat op had en dan ook nog die voeding die ik dus niet zelf ging bepalen? Maar goed, je wilt alles doen voor je kleine kindje waarvan het niet zeker is hoe het zal gaan lopen, ook dat werd ons verteld, dat alles nog een tijdje onzeker zou zijn.
Haar eerste voedingen van mijn melk, beginnend met een paar druppels in een spuitje via de sonde (neus) en later een steeds meer, langzaam werd het opgebouwd. Mijn eerste kolfervaring, ik werd er zo verdrietig van: zo weinig…
Ik wist niet eens dat de voeding op gang moest komen, dat dat tijd zou kosten. Dus een bodempje, dat was het de eerste dagen. Later bleek ik wel een superkolfster te zijn, in een mum van tijd stond in het ziekenhuis de vriezer vol met enkel mijn melk!
Met 32 weken mocht ze aan de borst oefenen (rond die tijd ontstaat het zuigreflex), wel met sonde erbij en spuitje in mijn hand (zie de foto’s waar bij het slangetje van de sonde nog zichtbaar is). Langzaam spoot ik de voeding erin, terwijl Merel een beetje aan mijn tepel snuffelde, voelde en proefde.
En jawel… een snelle meid, precies als met de bevalling!!! Met 32,5 week kon ze zelfstandig uit mijn borst drinken!! Ik was zo trots… Ben nu weer ontroerd en helemaal blij als ik de foto weer zie: mijn kleine ‘grote’ meid, drinken bij mama, zonder de slangetjes!!!
Merel heeft tot negen maanden bij me gedronken! Helaas was borstvoeding acht jaar geleden nog een beetje een taboe, geen aparte kolfruimtes of begrip voor het willen kolven. Mijn tweede gaf een beter record: tot twee jaar. De taboesfeer heb ik hier zelf doorbroken!
En nu de derde, wie zal het zeggen? Hij vindt het in ieder geval nog lekker bij me!
Bertina