Moederschap en werk combineren [2]

Deel2-1.jpgTijdens mijn zwangerschap had ik besloten na drie maanden weer ‘gewoon’ te gaan werken, maar tijdens die laatste maand thuis zag ik er enorm tegenop op mijn kleine meisje achter te moeten laten op een kinderdagverblijf. Ik kon me niet voorstellen hoe dat goed zou gaan. Ze huilde best veel, sliep zelden in een bedje, en eigenlijk wilde ik gewoon vooral zelf voor haar zorgen, want ik kende haar het beste. Gelukkig was mijn leidinggevende heel begripvol toen ik vroeg of ik een maand ouderschapsverlof op kon nemen. Dat was erg fijn, nog even genieten van mijn roze wolk. Met vier maanden voelde ze toch wel wat ouder dan met drie maanden. Toch zag ik na vier maanden ook nog ontzettend op tegen het werken en verliet ik met tranen in mijn ogen het kinderdagverblijf.
Ik had de grote luxe een kinderdagverblijf direct naast mijn werk te hebben met heel sensitieve pedagogisch medewerkers. Ze belden me als ze dachten dat mijn dochter honger had, en dan snelde ik naar haar toe om te voeden. Wat was het fijn om dan even bij haar te zijn, en te zien dat het goed ging met haar. Ik heb maar weinig hoeven kolven, heel fijn, want dat kost me heel veel meer moeite en energie dan je kleintje voeden.

Deel2-2.jpgMijn man zorgde ook één dag per week voor onze dochter, als ik werkte, dat was minder praktisch, want mijn dochter weigerde de fles. Of we te laat waren geweest met introduceren of niet vaak genoeg oefenden? We weten het niet, maar ze weigerde de fles resoluut.
Kortom: ook op die dag voedde ik live, vaak vertrok ik net na een voeding, kwam mijn man voor de eerste voeding op bezoek en fietste ik voor de tweede voeding heen en weer naar huis. Een heel gepuzzel, maar ik geloof dat mijn hele wereld inmiddels om dat kleine meisje draaide… en werken deed ik erbij, als het uitkwam.

En toen opeens was ze negen maanden, en was mijn officiële kolfrecht afgelopen. Hoewel ik weinig kolfde, maar wel heen en weer liep naar het kinderdagverblijf, kaartte ik het bij mijn leidinggevende aan. Ze was gelukkig opnieuw heel flexibel en vond het prima als ik mijn bezoekjes aan het kinderdagverblijf gewoon doorzette.
Gekscherend zei ze nog wel ‘als je maar niet zo iemand wordt die haar kind nog voedt als ze zeven jaar is’ waarop ik antwoordde ‘dat zou wel tijd schelen, want dan kan ze gewoon zelf op de fiets hierheen stappen’. Ik had nooit gedacht ‘zo’n moeder’ te worden, maar ik had wel bedacht dat ik mijn dochter wilde voeden zolang als zij daar behoefte aan zou hebben, en ik had niet het idee dat ze snel zou willen stoppen…

Marleen

Eerder verscheen deel 1: De eerste keer: een kindje, moeder en borstvoeding [1]