Mijn dochter is vlak na haar eerste verjaardag ernstig ziek geworden. Aanvankelijk leek er niet veel meer aan de hand dan hoge koorts ten gevolge van haar BMR-vaccinatie. Maar hoe langer haar koorts aanhield, hoe slechter haar algemene toestand werd. Vaste voeding weigerde ze na enkele dagen pertinent. En de occasionele hap die er dan toch in ging, kwam er langs dezelfde weg weer uit. Gelukkig is er dan altijd nog de borst! Maar na een kleine week aanmodderen begon ze ook die te weigeren. Toen ook een bekertje of een spuitje geen oplossing meer bood, ben ik met haar naar de huisarts getrokken. Die beginnende uitdroging vaststelde…
Onze huisarts vertrouwde het zaakje niet helemaal. Kleine, vrolijke pop was na een volle week ziek zijn niet veel meer dan een hangerig, kreunend vodje… We werden dus door verwezen naar de spoeddienst van het ziekenhuis, voor een grondige check-up door een kinderarts. Daar aangekomen bleek al snel dat het niet goed ging met ons liefje. Mijn dochter kreeg een individuele kamer toegewezen en werd aan het infuus gelegd. Intraveneus vocht en breed spectrum-antibiotica druppelden traag haar aders in. Een Streptokokken A Pyogenes bacterie had niet alleen haar bloed vergiftigd, maar ook nog eens een zware longontsteking cadeau gedaan…
Prima verzorging daar in het ziekenhuis, hoor! Geen klachten over, ware het niet dat er volledig voorbij gegaan werd aan het feit dat mijn dochtertje nog fulltime borstvoeding krijgt. En slechts weinig bijvoeding eet.
Alle protocols waren afgestemd op kunstvoeding. En het personeel had duidelijk geen kaas gegeten van zelfs maar de geringste borstvoedingskennis.
‘U geeft nog bórstvoeding?’
‘Uw dochtertje drinkt nog élke twee tot drie uur bij u? Ook ‘s nachts? Op die leeftijd hebben ze zoveel voedingen echt niet meer nodig, hoor!’
‘Ja, dat Glucion-infuus geeft haar 800ml intraveneus vocht per 24u, ja. Dat is de hoeveelheid vocht die ze op dit moment nodig heeft.’
‘Dat geloof ik niet, hoor, dat uw dochter nog 800-1000ml moedermelk per dag drinkt. Ze haalt ook vocht uit haar bijvoeding, hoor!’
‘Uw dochter krijgt 35ml intraveneus vocht per uur toegediend. Dat is peanuts, hoor. Echt niet zo veel.’
‘Ja, in moedermelk zitten ook suikers en zouten, net als in dat infuus, dat klopt. Maar moedermelk bevat die suikers en zouten slechts in geringe mate. Uw dochter heeft dat infuus écht wel nodig op dit moment. Die borstvoeding is even bijzaak nu.’
‘Als u al zo lang voedt, dan gaat uw melkproductie niet lijden onder enkele dagjes niet voeden, hoor.’
‘U wilt kolven, zegt u? Daar hebt u zelf het nodige materiaal voor bij, neem ik aan?’
‘En hoe wilt u haar die afgekolfde melk dan geven? Ze heeft geen tut, zegt u? En ze krijgt ook geen flesjes?’
‘U mag van ons samen met uw dochter in hetzelfde bed slapen, hoor.’
‘Nee, die bedden zijn inderdaad niet echt berekend op samen slapen met een dreumes die al rondkruipt en loopt…’
‘Neen, jullie kamerdeur mag onder geen enkel beding op slot!’
‘Een ‘Niet storen! Ik geef borstvoeding-plaatje’ voor aan de deurklink? Oei, dat hebben wij hier niet, hoor. Dat zullen we op de kraamafdeling gaan vragen.’
‘Vitamine D? Krijgt ze die nog??? Oh ja, geen kunstvoeding… Tja, hebben wij dat wel, vitamine D-druppels? Dat moet ik even navragen, hoor…’
‘U wilt geen ijspack om uw dochters koorts te laten dalen? Dat is anders de normale procedure als ze aan de maximumdosis koortswerende medicatie zitten, hoor.’
‘Oh, u hebt uw dochter gewoon aan de borst gelegd? En haar lichaamstemperatuur is met een volle graad gedaald?’
Gelukkig heb ik de nodige borstvoedingsknowhow in huis om artsen en verplegend personeel van repliek te dienen. Zodat onze melkproductie niet kwam te lijden onder de hele toestand. En mijn dochter, ondanks haar ziek zijn, toch zo veel mogelijk volgens de attachment parenting-principes behandeld werd.
Onze jongste en haar borstvoeding hebben dat ziekenhuisverblijf dus goed verteerd. We genieten nog steeds van onze vele tutmomenten, ook ‘s nachts. En gaan daar nog een hele tijd mee door! Popje en ik zijn nog lang niet toe aan spenen. Het WHO-advies van minstens twee jaar borstvoeding is hier de norm.
Maar mag ik via deze weg even de noodzaak van het Baby-Friendly Hospital Initiative onder de aandacht brengen? Borstvoeding is immers véél meer dan enkel en alleen voeding en vocht. En zéker voor doodzieke kinderen! Ook als die (veel) ouder zijn dan een jaar!
Voor mijn dreumesdochter was de borst wekenlang een geruststellertje en iets vertrouwds in een voor haar vreemde ziekenhuisomgeving. Een prima troostmiddeltje na pijnlijke prikken en beangstigende onderzoeken. Een uitstekende pijnstiller als ze last had van haar maagje, haar hoofdje of longetjes. Een extra koortswerend middel als de maximumdosis Paracetamol en Ibuprofen bereikt waren. Medicatie-ondersteuning door de antistoffen in de moedermelk. Een ideaal antistress-middeltje, om haar hartslag naar beneden en het zuurstofgehalte in haar bloed naar omhoog te krijgen. Basisvoeding om op te overleven als de vaste voeding haar te veel was. En een handig slaapmiddeltje als ze de weg richting dromenland niet goed kon vinden, met al die vreemde geluiden om haar heen.
Baby-Friendly Hospital Certificaat? Voor de kraamafdeling, ja. Absoluut! Maar óók voor de pediatrie-afdeling graag!
Onze kleine woelewater is onlangs opnieuw opgenomen geweest. Voor een kleine operatieve ingreep deze keer. En het viel me op dat het ziekenhuis in kwestie deze keer wél moeite deed om onze borstvoedingsrelatie te ondersteunen. Toen ik bij aankomst op de spoed meldde dat mijn 15,5 maanden oude dochter borstvoeding krijgt, werd er niet vreemd op gekeken. En toen bleek dat ze onder narcose zou moeten en dus een tijdje niets meer mocht eten en drinken, werd me een kolf en steriel bewaarmateriaal ter beschikking gesteld. Op de kinderafdeling heeft de dienstdoende verpleegster (met succes!) over de telefoon gelobbyt bij het operatiekwartier om de tijd tussen de laatste voeding en de eigenlijke operatie zo kort mogelijk te houden. En na het ontwaken uit narcose mocht mijn dochtertje direct aan de borst. Ik kreeg op de uitslaapkamer zelfs een comfortabele zetel en een afgeschermde ruimte aangeboden voor de voedingen.
Een hele verademing en dag en nacht verschil met onze eerdere ervaring! Heeft het feit dat mijn (bijna) volledig borstgevoede dochtertje en ik de keer daarvoor wekenlang op de pediatrieafdeling verbleven hebben er iets mee te maken? Heeft mijn vasthoudende vechten voor borstvoeding-als-meer-dan-voeding-alleen ogen geopend? Of heeft onze kinderarts enkele borstvoedingsonvriendelijke ziekenhuisprotocols aangekaart? Geen idee… Feit is wel dat er duidelijk een mentaliteitswijziging gebeurd is ten opzichte van enkele maanden geleden. Een mentaliteitswijziging die ik alleen maar kan toejuichen!
Ik wil bij deze dus alle borstvoedende moeders oproepen om te blijven vechten voor de gezonde voeding van je kind. Voor borstvoeding als wezenlijk onderdeel van het algemene welzijn van kinderen. En als extra ondersteuning om zieke kleintjes er weer bovenop te helpen.
Vechten voor borstvoeding heeft wel degelijk nut, is mijn ervaring!
Groetjes, Katrien