Yogalerares
Die avond sprak ik mijn yogalerares, tevens contactpersoon van de VBN, nogmaals en terwijl ik in tranen mijn verhaal deed, gaf ik haar ook aan dat ik niet geloofde dat het alleen aan mijn tepel lag of dat er sprake was van een mis-match. Voor mijn gevoel was er iets anders; steeds als ik Maxime in de madonnahouding probeerde aan te leggen, ging ze heel hard huilen, ik had het idee dat het haar pijn deed. Ze vroeg me toen of het niets met de stuitligging te maken had. Zij was met haar kinderen terecht gekomen bij een heel bijzondere vrouw, een dame die een praktijk heeft voor o.a. acupunctuur en die gespecialiseerd is in de behandeling van baby’s en kinderen die op een afwijkende manier (keizersnee/stuitbevalling) ter wereld zijn gekomen. Dezelfde avond heb ik haar gebeld en de volgende dag konden we direct voor een eerste behandeling komen. Haar antwoord: Maxime kon gewoonweg nog niet uit mijn borst drinken, doordat zij andersom ter wereld is gekomen.
Tijdens een normale bevalling worden de gewrichten, nekwervels en hersenhelften op een bepaalde manier door het geboortekanaal geperst waardoor allerlei interne processen in gang gezet worden. Bij Maxime was dit (nog) niet gebeurd en daarnaast had ze negen maanden in stuit gelegen. Haar nekje zat letterlijk vast en in elkaar. Middels haar behandeling werd een normale, natuurlijke bevalling nagebootst waardoor haar lichaam de ‘juiste’ informatie krijgt. Ik zou er in ieder geval zes weken voor uit moeten trekken om Maxime sterker te laten worden, haar te laten behandelen, voordat ik de borstvoeding moest opgeven. Ze adviseerde me alle bezoekjes af te zeggen, mijn rust te nemen, lekker te gaan wandelen met Maxime, te blijven kolven en geduld te hebben… Zes weken!! Bij de gedachte alleen al om zes weken te moeten kolven, raakte ik al enigszins in paniek. Mijn man stimuleerde me om door te gaan met kolven en wilde de hoop niet opgeven.
Deze dame bracht ons ook in contact met een gespecialiseerde lactatiekundige, die een week later op bezoek kwam. Inmiddels kolfde ik drie weken, wat we nog steeds met de fles gaven.
Het was een heel prettig bezoek. Ze vroeg me uitgebreid naar de zwangerschap, de bevalling en alles wat we meegemaakt hadden. Ze concludeerde direct dat Maxime spruw had en ze vroeg zich ook af waarom Maxime een rode, iets vurige onderlip had. Later ben ik met haar naar onze slaapkamer gegaan en hebben we een op een geoefend om Maxime aan te leggen. En het lukte haar!! Wat was ik blij.
Ze adviseerde me te gaan oefenen door eerst te kolven (om mijn tepel uit te trekken), Maxime iets met de fles te geven (om de eerste honger te stillen), aan te leggen en het proces te herhalen wanneer ze ging huilen of weigerde (overigens wel met de opmerking; niets moet, het mag niet geforceerd worden).
Tussendoor moest ik haar ook nog medicijnen geven tegen de spruw en mijn tepels ook insmeren tegen de kruisbesmetting. Ik heb dit drie keer geprobeerd, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Het resultaat was dat ik me afgewezen voelde, gestrest raakte en tegen iedere voeding opzag en bij Maxime de melk letterlijk uit haar neus kwam.
Ik zag het op een gegeven moment niet meer zitten, de teleurstelling was zo groot, de borstvoeding beheerste mijn hele dag en kraamtijd tot dan toe, wat heb ik die weken veel gehuild.
De lactatiekundige adviseerde me om het los te laten, gewoon een week alleen kolven en lekker met Maxime te gaan kangoeroeën, om het contact te stimuleren. Familie en vrienden hebben me meerdere keren geadviseerd ‘gewoon’ de fles (met kunstvoeding, want die stond nog steeds dicht in de kast) te gaan geven, want een gestreste moeder was tenslotte ook niet goed voor Maxime. Bijna niemand begreep waarom ik per se, bijna ten koste van alles, de borstvoeding wilde laten slagen.
Hoe vaker dit gezegd werd, des te minder ik wilde opgeven. Alleen mijn man en yogalerares bleven erin geloven dat het zou gaan lukken. Zelf durfde ik alleen nog maar te hopen…
Aan het einde van de vierde week besloot ik te stoppen en over te gaan op de flesvoeding. Ik was er echt klaar mee, het koste allemaal zoveel tijd, ik kon niet langer dan twee uur de deur uit en ik was gewoon op. Toen ik mijn yogalerares hierover informeerde, vond ze het ontzettend jammer, met name doordat we al zo’n eind gekomen waren. Daarnaast had ze onlangs met iemand gesproken met een zelfde soort verhaal als ik (deze mevrouw had bij de eerste kindje negen weken gekolfd en bij de tweede vijf weken voordat de borstvoeding lukte), die ik mocht bellen voor vragen.
Ik besloot toch nog even te bellen, al was het maar om een bevestiging te krijgen dat ik ging stoppen. Ik heb uiteindelijk een heel lang gesprek gehad met deze vrouw. We hebben ontzettend gelachen om alle kolfperikelen (‘ik was af en toe in staat om het kolfapparaat het raam uit te smijten’ klonk heel herkenbaar) en ze gaf me een aantal hele goede tips.
Zo adviseerde ze me om de kleine in een omslagdoek een soort van ‘in te bakeren’ bij het aanleggen, zodat mijn tepelhoedje niet alle kanten op vloog door de kleine maaiende armpjes. Daarnaast hebben wij beiden vrij grote borsten (zo bleek uit het telefoongesprek) waardoor het aanleggen soms best lastig is. Haar tip was om met name de rugbyhouding te oefenen omdat je dan vaak beter controle hebt over je (grote) borst. En verder gebruikte zij de tepelschelpen van Medela tussen de voedingen door om haar tepel verder naar buiten te krijgen. Dit bleek bij mij ook heel nuttig te zijn.
De beste tip overigens was om de lat niet te hoog te leggen voor mijzelf. Niet oefenen als je hoofd er niet naar staat, dan gewoon lekker kolven en genieten van het moment dat je haar de fles geeft.
En wanneer je zelf goed in je vel zit, dan gewoon weer proberen.
Achteraf heeft dit gesprek me gestimuleerd om niet te stoppen met kolven… En op de maandag in de vijfde week, zaten we ’s avonds op bed met een huilende, ontroostbare Maxime (volgens het boek, het eerste sprongetje), waarop mijn man voorstelde om haar nog eens aan te leggen.
Met tepelhoedje en al begon ze te drinken en ze is niet meer gestopt, totdat ze in slaap viel en we haar direct weg konden leggen! Wat een opluchting, het was eindelijk gelukt!! Sindsdien drinkt ze goed uit de borst, slaapt ze heerlijk lang door en is ze heel erg vrolijk en tevreden.
En staat de kunstvoeding nog dicht in de kast…
Helaas kwam er geen einde aan onze zorgen toen de borstvoeding geslaagd was. Bij de huisarts hadden we een zalfje gekregen tegen de rode uitslag op Maxime’s onderlip, maar het werd niet beter.
- Geschreven door Sandra, moeder van Maxime