In dit artikel lees je verschillende ervaringen van moeders die te maken hebben met D-MER. Wij schrijven er over in het artikel Oxytocine… de schaduwzijde D-MER en D-TSR.
Toen mijn eerste kind geboren werd, haalde ik heel veel persoonlijke voldoening uit het borstvoeden. Zeker de eerste dagen, wanneer de borstvoeding op gang kwam, voelde ik een enorme trots wanneer ik mijn zoontje correct kon aanleggen en gedurende het voeden voelde ik dat.
Bij mijn tweede zoontje was het helemaal niet zo evident. Hij had een onverzadigbare zuigbehoefte. De eerste dagen werd ik er gek van. Ik twijfelde aan mezelf en of ik wel voldoende melk had. De vroedvrouw die op huisbezoek kwam stelde mij gerust, mijn zoontje dronk zoals het hoorde en er kwam melk. Toch voelde ik mij er niet helemaal goed bij. Vooral ‘s avonds was er veel gehuil en legde ik hem vaak aan. Hij weigerde een fopspeen.
Wekenlang had ik pijn in mijn tepels en voelde het als een ware volhardingsstrijd om toch maar de borstvoeding goed te krijgen. Ik dacht vaak aan opgeven maar ik wou per se dat hij moedermelk zou krijgen. Gaandeweg leerde ik zien wanneer het gehuil honger was en wanneer niet, we vonden een evenwicht.De negatieve gevoelens tijdens het voeden bleven evenwel. Ik was er mij heel erg van bewust dat er een golf van droefheid kwam net wanneer ik begon met voeden. Het was heel duidelijk dat die twee samenhingen. Doordat ik buiten de voedingsmomenten over het algemeen zeer rustig en blij was, maakte ik mij nooit echt zorgen over de negatieve emoties. Pas veel later kwam ik toevallig op het artikel over D-MER uit op deze site en kreeg ik een verklaring.
Vandaag is mijn jongste negen maanden. Ik ben nog steeds rustig en blij, maar wanneer hij ‘s avonds zijn voeding aan de borst krijgt, is er consequent de golf van negatieve emoties bij de eerste voeding. Nu ik weet dat het samenhangt met de toeschietreflex en mijn hormonenhuishouding, is het niet meer dan dat: het waarnemen van negatieve gevoelens waarvan ik weet dat ze snel weer over zullen zijn.
Een paar jaar geleden reageerde ik al eens op het D-MER artikel, het was verhelderend omdat ik na de geboorte van mijn eerste zoon eind 2009 overweldigende negatieve gevoelens had, die bijna als met een schakelaar aangezet leken te worden. En ook plots weer verdwenen. Vanwege de herplaatsing van het artikel over D-MER wil ik graag nog eens reageren, ook omdat er weer wat jaren verstreken zijn.
Inmiddels is mijn jongste zoon geboren (begin 2013) en voed ik beiden. Het gaf me rust te weten dat de gedachten een duidelijke oorzaak hadden. Met het voeden van het duo had ik minder last van stuwing of overproductie en dat leek voor de intensiteit van de gedachten wel wat uit te maken.
De mate van gedachten en gevoelens zijn denk ik minder geweest. Bij de oudste is het(voordat zijn broertje geboren werd) een tijdje weggeweest, vóór en in de tweede zwangerschap. Maar, in de zwangerschap dronk hij alleen ‘droog’ dus misschien was er geen toeschietreflex meer en dat verklaart de afname van het gevoel.Toch heb ik (terwijl de jongste nu al bijna twee is) nog steeds wel eens last van zo’n instortgevoel bij het voeden. Meestal als ik dat heb kan ik nu denken: ik denk dat de toeschietreflex eraan komt en dat is dan ook zo. Het is ook niet bij elke voeding. Overdag heb ik het ook wel eens zonder aanleiding, een toeschietreflex en of zo’n leegheidsgevoel. Toeschietrefexen heb ik ook op willekeurige momenten als ik schrik, hard lach of als ik iemand verdrietig zie en meevoel met diegene.
Zelf ben ik nog eens wat in de artikelen gedoken, omdat ik een patroon begin te ontdekken tussen andere dingen die ik heb en samen lijken te hangen met dezelfde hormonen en neurotransmitters en andere breindingetjes: migraine met aura, Raynauds, ooit behandeld voor een maagbacterie (helicobacter pylorus) die weer schijnt te kunnen bijdragen aan het hebben van migraine. En chronische hongerklap. Er ontstaat een soort kringetje.
In de hoop bij te dragen aan het verbeteren van kennis en inzicht in dit wonderlijke fenomeen.
Beste mensen,
Ik heb mijn drie kinderen allen meer dan een jaar gevoed. Ik heb altijd tijdens de toeschietreflex deze nare leegte gevoeld. Alsof heel even het leven uit me weg gezogen werd.
Het heeft verder niet mijn leven tijdens de periode van borstvoeden beïnvloed, maar ik heb er wel degelijk mee te maken gehad. Ik heb toen ook nooit geweten wat het gevoel was. Ik omschreef het voor mijzelf alsof de baby even het leven uit mij zoog.
Ik wil wel benadrukken dat ik verder geen last heb gehad van depressie tijdens de periodes dat ik heb gevoed. Ik heb er van genoten.Vriendelijke groet, Sylvia
Heb jij ervaring hiermee en wil je dat die wordt gepubliceerd? Mail deze naar de redactie van borstvoeding.com.