Ik heb, achteraf gezien, een bijzonder verhaal, waar ik supertrots op ben.
Met veel liefde heb ik onderstaande dingen voor mijn jongens gedaan maar als iemand het me van tevoren had verteld had ik ze voor gek verklaard.
Jongenstweeling
Op 9 mei 2009 ben ik bevallen van een jongenstweeling met 37 weken zwangerschap. Ze moesten een week in het ziekenhuis blijven, in een couveusekamer. Ik wilde graag borstvoeding geven maar vlak na de bevalling werden de jongetjes bij me weggehaald wegens TTTS om vervolgens op een andere afdeling aan de hart- en longbewaking te gaan, ook kregen ze een infuus en een sonde. Aanleggen in het eerste uur na de bevalling kon ik dus al vergeten.
Na het douchen en het ontvangen van het bezoek mochten we ze opzoeken in de couveusekamer. Meteen proberen om ze aan te leggen natuurlijk maar de heren waren erg zwak. Wel bleven we proberen, zo zagen de eerste weken er dus uit: zestien voedingen dus zestien keer aanleggen, acht keer nakolven en alsnog zestien flesjes (de eerste dagen kregen ze de rest via de sonde) klaarmaken (en uitkoken). Een voeding voor beide heren duurde gemiddeld 1,5 à 2 uur, dan had ik dus nog gemiddeld 1 à 1,5 uur voor mezelf, ook ‘s nachts. Verder had ik stuwing, tepelkloven, spruw, alles heb ik meegemaakt.
Gecompliceerde verborgen reflux
Na enkele weken konden we overgaan naar zeven voedingen. Toen ontdekten het volgende probleem. Gecompliceerde verborgen reflux. Dus de maaginhoud kwam weer naar boven maar ze spuugden niet, ze slikten het weer in, twee keer het zuur langs je slokdarm dus, een heel pijnlijk iets. We moesten de voeding indikken met johannesbroodpitmeel en we moesten medicijnen toedienen. Dus ik moest voor iedere voeding een papje aanmaken, dit in een tepelhoed prakken en zo de jongens drinken geven. Dit ging niet, het was nog te ‘waterig’. En zie je het voor je? Water koken, papje maken, dit in de tepelhoed doen, kind aanleggen, fles met afgekolfde voeding aangelengd met kunstvoeding maken, hier ook verdikkingsmiddel in doen, navoeden, weer papje in tepelhoed doen, tweede kind aanleggen, tweede kind bijvoeden, nakolven, alles uitkoken. Dit was me echt teveel. Dus ben ik alles gaan kolven, zodat ik het verdikkingsmiddel in de fles kon doen. Ook kregen ze Motilium, dat moest drie keer per dag door de fles, en 1 keer per dag een pilletje Losec smelten in gekookt water, dit via een spuitje in hun mond doen voor de voeding, iedere dag weer een strijd. En daarnaast nog medicijnen tegen de krampjes en vitamine D en K. De oppasopa en oma’s kregen een heel schema mee.
Maar de voeding bleef beter in hun maagje, het was het waard.
Regeldagen
Doordat ik alles ben gaan kolven had ik niet de zogenaamde regeldagen, die moest ik zelf inlassen. Dit hield in dat ik rond de regeldagenperiode een aantal dagen lang iedere twee uur een kwartier moest kolven, wilde ik de voeding voor de tweeling ophogen. ‘s Nachts kolfde ik dan nog een keer. Alle tekorten vulde ik aan met kunstvoeding, want een kolf kan nooit zo goed ophogen als een kindje uiteraard.
Ik heb vijf keer borstontsteking gehad, vaak aan beide kanten. Een keer met 40 graden koorts, wat was ik ziek. Die nacht hebben we de kindjes ook ondergebracht bij mijn moeder, ik kon ze gewoon niet verzorgen, ik kon niet staan.
Toch doorgezet
Na vier maanden kreeg ik de zogeheten viermaandendip. Ik produceerde minder melk en de voeding zag er wateriger uit dan anders. Ook leken de jongetjes nooit genoeg te hebben. Ik dacht dus dat mijn voeding niet voedzaam genoeg meer was. Onzin, bleek achteraf maar je moest eens weten hoeveel ontmoedigende adviezen en fabels je dan naar je hoofd krijgt. Dit was voor mij bijna een keerpunt. Even had ik willen stoppen maar mijn grote wens was en bleef: zelf voeden. Ik ben doorgegaan. Ik ben langer gaan kolven zodat ze de vettere (achter-)melk ook kregen. Dit bleek de oplossing te zijn en we gingen er weer voor.
Iedere paar weken probeerde ik een voeding zelf te geven maar de heren waren dan vaak gefrustreerd omdat het te weinig was en ze spuugden alsnog. Wel begrepen ze nog hoe het moest. Daar was ik zo blij om. Dan legde ik ze, net als in het begin, aan. De rest gaf ik in een fles (afgekolfde melk aangevuld met poedermelk) en daarna nog nakolven. Best veel werk, zeker met een tweeling.
Gestopt met kolven
In oktober 2009 ben ik gestopt met het kolven ‘s nachts. De heren zaten nog op zes voedingen en de kolf was onderhand mijn beste vriend en mijn ergste vijand aan het worden. Vijf keer een kwartier kolven vond ik genoeg, naast alle andere voedingswerkzaamheden. Op dat punt mocht ik ook de medicijnen afbouwen. Dat gaf lucht want altijd als we ergens naartoe gingen moest de hele poeder en pillenwinkel mee, en met een tweeling heb je al zat mee te nemen.
Zonder medicijnen deden de heren het geweldig, zoals verwacht. Het zijn stevige mannetjes en dat ze dysmatuur geboren zijn zie je echt niet meer. Voor mij het moment om zelf weer voeding te gaan geven (ze waren toen dus al vijf maanden) maar natuurlijk was het bij lange na niet genoeg (70 procent gekolfde melk en 30 kunstvoeding). Ik voelde voor mezelf dat ik nog 1 kans had. Op het moment dat we met bijvoeding zijn gestart, met zes maanden, en er een flesvoeding veranderde in een groentehap heb ik de voeding zelf weer overgenomen. Dit hield wel in dat ik me ongeveer vijf dagen lang met de jongetjes op bed heb geïnstalleerd en bij elk signaal van honger kregen ze de drinken. Nu heb ik genoeg. Eerst heb ik één voeding zelf gegeven, de rest met afgekolfde voeding in de fles, toen twee, drie en uiteindelijk vier voedingen die ze ‘live’ drinken, ik kolf amper meer, alleen als ik weg moet. Heerlijk!
Na een half jaar bijna volledig kolven (tot zo’n 1,5 liter per dag dus) voor een tweeling is het me gelukt. Na ruim 6,5 maand was daar voor het eerst ineens die dag dat ik ze al de hele dag zelf had gevoed en zeker wist dat ik voor ‘s avonds ook genoeg had. Dus na die laatste voeding was ik zo trots en blij, de jongens hadden genoeg, het was gelukt! Het is me gelukt.
s-u-p-e-r-t-r-o-t-s
En waar kan ik dit verhaal beter plaatsen dan op borstvoeding.com. Ik hoop dat het inspireert om niet op te geven als het even niet meer gaat. Ik heb volgehouden, ik heb door mijn borstvoeding twee zeer mooie gezonde jongens en ik ben s-u-p-e-r-t-r-o-t-s dat ik dit heb volgehouden, ondanks alle tegenslagen.
Groetjes, Marlene