Graag wil ik ook mijn foto met jullie delen, niet omdat het nou de meest fantastische foto is, maar omdat ik trots op mezelf ben dat ik heb doorgezet.
Na een moeilijke start gaat het voeden nu geweldig en genieten we met volle teugen.
Op dinsdag 5 oktober moest ik me melden voor inleiding, ik was op dat moment 38 weken en zes dagen zwanger. De reden was de grootte van mijn zoon.
Door zwangerschapsdiabetes groeide hij erg hard en werd hij inmiddels op zo’n negen pond geschat. Ook had ik hevige bekkenklachten al vanaf 18 weken zwangerschap, dus het was tijd dat mijn kindje geboren zou worden.
Ik kreeg hormoongel ingebracht en al na tien minuten had ik pittige weeën. Helaas deden de weeën niet wat ze moesten doen.
Pas een dag later had ik voldoende ontsluiting om de vliezen te breken. Al gauw kwam ik in een weeënstorm terecht, maar wederom vorderde de ontsluiting niet.
Na 36 uur weeën en pas 6/7 cm ontsluiting werd besloten over te gaan tot een keizersnede.
Al snel was daar dan onze zoon Jelmer! 4280 gram schoon aan de haak.
Vanwege de keizersnede zou de borstvoeding wat moeizamer op gang kunnen komen. Omdat borstvoeding geven voor mij erg zwaar weegt, heb ik al voor de inleiding aangegeven, dat mocht het een keizersnede worden, ik wilde dat ik binnen een uur mijn kind mocht aanleggen. Gelukkig kon dit ook.
Mijn zoon hapte gelijk, hij werd door het personeel bestempeld als natuurtalent. Omdat het zo makkelijk leek te gaan, hebben ze de dagen erna er weinig aandacht aan besteed.
Na een dag gaf ik al aan kloven te hebben en vroeg ik of ik misschien verkeerd aanlegde. Nee hoor, ging allemaal prima, het hoorde er allemaal bij. Een tubetje zalf op het nachtkastje en dat was dat.
Eenmaal thuis kwam de borstvoeding gelukkig goed op gang, maar de kloven bleven. Wat een pijn. Toen mijn zoon een week oud was, zat ik huilend van de pijn te voeden.
Ik stond op het punt om op te geven. Gelukkig heeft mijn man me gemotiveerd om door te gaan. Die nacht heb ik de uren weg gekeken tot de kraamhulp weer kwam. Zij is mijn reddende engel geweest. Ze gaf een tepelhoedje. Wat een opluchting. Pijnloos was het nog niet, maar het werd draaglijk en de kloven kregen kans om te helen.
Al snel waren de kloven weg, maar daar was alweer de volgende drempel, een borstontsteking. Wat was ik beroerd.
Een antibiotica-kuurtje en we konden weer verder. Helaas, anderhalve week later, weer een borstontsteking, nu aan de andere kant, zo mogelijk nog pijnlijker dan de vorige keer.
De wanhoop nabij heb ik een lactatiekundige ingeschakeld. Gelukkig wist zij mij van goede tips te voorzien. Warmte was de oplossing. Zodra ik klachten kreeg die op een beginnende borstontsteking leken, legde ik voor het voeden een warme pittenzak op mijn borst, zodat de melkkanaaltjes goed open gingen staan. Zo heb ik meerdere keren een borstontsteking kunnen voorkomen.
Helaas na de tweede antibioticakuur, spruw gekregen, dus moest dat weer behandeld worden.
Nu is mijn zoon zes maanden en we zijn klachtenvrij en we genieten volop van onze momenten. Hij geniet van mama’s melk en groeit als kool. En ik geniet van dat heerlijke warme lijfje tegen me aan en zijn tevreden snoetje. Regelmatig laat hij even mijn borst los om breeduit naar me te lachen.
Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om te stoppen. Zolang Jelmer nog van mijn melk wil genieten, gaan we door. Hopelijk nog heel erg lang.
Het is een veel langer verhaal geworden dan de bedoeling was!!!
Groeten Renske
Noot van de redactie: Lees hier over de juiste aanpak van verstopte melkkanaaltjes, borstontsteking en spruw.