Me-time op het ritme van het apparaat

verhaal-235-4.jpgKolven… tot vijf maanden geleden had ik er nog nooit van gehoord. Tijdens de zwangerschap heb ik me, stom genoeg, ook helemaal niet verdiept in borstvoeding. Nee, borstvoeding was immers zo natuurlijk, dat zou ik wel even doen.

En daar was hij dan opeens, hoewel je niet echt van ‘opeens’ kunt spreken bij een geplande inleiding. De bevalling, die ik zo netjes had voorbereid op papier, verliep al niet zoals ik hem had gehoopt. Verdoofd door de medicijnen en hyper door de adrenaline maakte dat op dat moment verder ook niet uit. Hij was er, na 29 uur! Onze kleine reus. Helemaal perfect. Ja, hij kreunde wel en zijn bloedsuikerspiegel was te laag dus ‘daar moest even wat kunstvoeding in’. Maar wist ik veel. Eerste kindje, overweldigende emoties en alle vertrouwen in de kunde van de doktoren. Pas later, veel later, realiseerde ik me dat ik meer op mijn strepen had moeten staan. In mijn zo zorgvuldig voorbereide bevallingsplan stond wel dat ik mijn kindje meteen op mijn huid wilde hebben, zoekend naar de borst. Maar tussen theorie en praktijk zat duidelijk een heel verschil.

verhaal-235-1.jpgDus welkom lief zoontje. Mijn leven stond op zijn kop! De liefde die ik voor mijn kindje voelde, was onbeschrijfelijk. Die eerste nacht heb ik alleen maar naar hem gekeken, vol trots. De verpleegster kwam kijken of het aanleggen wel lukte en ik antwoordde met een volmondig ‘ja!’. Het deed wel pijn, maar dat was vast normaal. De verpleegster keek even mee en beaamde dat het in het begin onprettig aan kan voelen. Op dag twee had ik kloven maar we mochten naar huis en dat was veel belangrijker! Helaas werd de pijn thuis steeds erger en daarbovenop verloor onze zoon ook steeds meer gewicht. De kraamverzorgster stelde voor om kunstvoeding te geven en daar hebben we mee ingestemd, bang dat ons kindje anders teveel lichaamsgewicht zou verliezen. Ondertussen probeerde ik nog steeds aan te leggen maar het deed pijn en (erger nog) mijn zoontje raakte helemaal in paniek zodra hij de borst zag. Zoveel weerstand in dat kleine lijfje ‘“ ik moest er van huilen. Hoewel de kraamverzorgster zei dat kunstvoeding ‘ook goed’ is (later vertelde ze me dat zij ook moeite had gehad met borstvoeding en na drie dagen was overgestapt op kunstvoeding), wilde ik toch een lactatiekundige laten komen. Op dag vier was ze er, ik had gehoopt op de ultieme tip, genezing, een wonder. Ze wierp een blik op onze kleine man en zei dat we maar beter konden stoppen met het proberen aan te leggen. Rust was wat hij nodig had.

verhaal-235-2.jpgEnter kolfapparaat! Een bakbeest vond ik het: wat een lawaai en wat een raar gezicht zo. Ik kolfde en kolfde maar mijn schamele opbrengst was niet opgewassen tegen de behoefte van onze kleine reus. Hij dronk de flesjes gulzig leeg en meldde zich heel snel voor een volgende voeding. Dus die verdraaide kunstvoeding speelde nog steeds een veel te grote rol. Borstcompressie, clusterkolven, warmtepads, Domperidon, borstvoedingsthee. Ik heb echt van alles geprobeerd. Er waren dagen dat ik 80% gekolfde melk gaf en 20% kunstvoeding maar er waren ook dagen dat de verhouding bijna omgekeerd was. Op die dagen kon ik gelukkig wel rekenen op de steun van mijn partner en die van een lieve vriendin. Heel langzaam aan ging het kolven steeds beter, de productie steeg en op de kassabonnen van de lokale supermarkt stond steeds minder vaak de naam van die grote kunstvoedingsfabrikant. Wat voelde dit goed! Ik was terechtgekomen in een mooi ritme en het kolven was bijna een soort van meditatiemomentje geworden. Me-time. Op het ritme van het apparaat dwaalden mijn gedachten af en terwijl ik voor de volgende voeding aan het kolven was, gaf mijn man vaak de opbrengst van de vorige kolfbeurt. Teamwork!

verhaal-235-6.jpgPas toen onze kleine man drie maanden oud was, durfde ik het aan weer langzaam te beginnen met aanleggen. Maar wat een pijn! Ik huilde, beet op mijn lippen en schreeuwde zelfs wel eens, dit kon niet normaal zijn. Spruw? Een verkeerde aanlegtechniek? Er volgde opnieuw een consult met een lactatiekundige, een afspraak met een vroedvrouw, bezoek aan de huisarts en een telefoongesprek met LLL. Met uitzondering van de huisarts (‘stop er toch gewoon mee’) was iedereen begripvol maar een oplossing was er niet. Inmiddels kreeg ik ook uit mijn omgeving steeds meer signalen dat ik beter kon stoppen. Bij het consultatiebureau zeiden ze dat ik ‘er aan onder door zou gaan’ en ook een aantal vriendinnen probeerden mij al dan niet subtiel te overtuigen om over te stappen op kunstvoeding. Maar hoe meer ik het gevoel had tegengewerkt te worden, hoe meer ik vastbesloten was om dit te doen slagen.

verhaal-235-5.jpgInmiddels is meneertje bijna vijf maanden en gaat het aanleggen steeds beter. Maar helemaal stoppen met kolven durf ik niet. Het is zo’n routine geworden en die kleine kolf zit gewoon standaard in mijn tas als ik op pad ga. Kolven bij familie, vrienden, in een restaurant, bij de Floriade, in de Efteling. Ik vind het allemaal best.
Sinds ongeveer zes weken krijgt onze zoon ook alleen nog maar moedermelk. Mijn productie is prima, zonder hulpmiddelen kolf ik dagelijks genoeg en staat er zelfs al een zeer bescheiden voorraad in de diepvries. Elke ochtend bij het ontwaken bied ik de borst aan en ook als mijn zoontje gaat slapen, drinkt hij live bij me. Vaak drinkt hij ook overdag een paar slokjes. Soms doet het nog pijn en waar dat dan aan ligt, weet ik eigenlijk nog steeds niet. In principe zou ik best voorzichtig kunnen overschakelen naar full-time live drinken. Is het onzekerheid? Angst om de huidige routine te doorbreken? Bang dat de pijn weer terugkomt? Ik weet het niet, dat kolven is gewoon een beetje bij me gaan horen, denk ik.

Wendy

PS: Zoonlief is inmiddels bijna acht maanden, eet vast voedsel en drinkt ook moedermelk. Het gaat goed!