De laatste tijd is ons gezin door een vervelend proces gegaan. De vader van mijn kinderen en ik zijn gescheiden. Het was een hele rumoerige tijd, vooral voor de kinderen. Voor hen is het altijd het moeilijkste. Het plaatje klopt niet meer. Leven, nee geleefd worden met aan het einde van hun bed een weekendtas. Dan weer bij opa en oma, dan weer bij een lieve vriendin die onderdak bood. Papa en mama die niet meer bij elkaar zijn, de veiligheid van een eigen plekje opeens weg.
Dan weer bij papa, waar mama niet is. Dan weer bij mama waar papa niet is. Wanneer gaan we waar heen. Wanneer zijn we bij wie. Zij wisten het niet, omdat ik het de helft van de tijd niet wist. De verjaardag van mijn oudste vieren, ja waar eigenlijk? Leuren met je gezin en slepen met spullen. Op zoek naar een nieuwe veiligheid, samen op reis en niet weten waar we heen gaan.
En dan de borstvoeding. Michael dronk nog steeds. Ik wilde er niet mee stoppen. Ook al vond mijn ex dat wel hoog tijd. Het werd gelukkig geen issue. Maar ik was wel bang dat het vele uit elkaar zijn van mijn kleintje en mijzelf er voor zou zorgen dat de borstvoeding te veel terug zou lopen. Puf om te kolven had ik gewoon weg niet. Dus ik liet het min of meer aan het toeval over. En wonder boven wonder heeft de borstvoeding de scheiding overleeft! Michael was tijdens het proces van de scheiding heel lichaamsgericht. Wilde steeds tegen mij aan liggen, mij voelen. Niet alleen slapen. Als ik ’s avonds boven kwam bij mijn ouders vond ik hem meestal op mijn bed. Hij was dan weer uit het campingbedje gekropen en op mijn bed in slaap gevallen. Wachtend op mama, wachtend op warmte en veiligheid.
Ik vond het moeilijk om evenwicht voor hen te vinden. Aan de ene kant wist ik dat ze nu een zekere vorm van zelfstandigheid nodig hadden. De helft van de week moet hij het zonder mij gaan doen. En zich daar goed bij voelen. Hoe bewerkstellig je dat? Michael was er altijd aan gewent, aan de borst in slaap te vallen. Ik was er altijd. Hij hoefde (bijna) nooit zonder me te zijn. Graag had ik dat zo gehouden, maar ik kon hem dit niet meer geven. Aan de andere kant wist ik dat we, met dit onregelmatige voeden, het risico liepen dat de borstvoeding zover terug zou lopen dat Michael zou stoppen.
Dit bleef al die tijd een spanningsveld. Ik wilde hem leren dat hij ook in slaap kon vallen zonder de borstvoeding en aan de andere kant, wilde ik het liefste nog steeds op vraag voeden. Uiteindelijk vond ik een soort vorm waarop ik wel enigszins op vraag voedde alleen die vaste momenten haalde ik er uit. Die moest hij ook zonder mij kunnen gaan opvangen. Door deze hele situatie en handelen, veranderde zijn behoefte ook. Het ene moment was hij niet van me af te slaan, het volgende had hij het te druk met groot en zelfstandig worden om aan ‘die die’ te denken.
Ondertussen woon ik in een nieuw huisje. De kinderen zijn de helft van de week bij mij en de andere helft bij hun vader. Langzaam aan vinden ze hun veiligheden terug, zijn we nieuwe gewoontes aan het opbouwen. Hebben rozen in de tuin geplant. Raken met zijn drieën op elkaar in gespeeld. En Michael geniet nog steeds van de borstvoeding. Vraagt wanneer het hem uit komt om ‘die die’.
Bij zijn vader gaat hij zonder slapen, hier soms met, soms zonder. Een nieuwe gewoonte van hem is dat hij halverwege de nacht zich meld. Ik ga dan naar zijn kamer waar hij al achter de deur staat. Hij loopt langs me heen naar mijn slaapkamer, kruipt in mijn bed, gaat op het andere kussen liggen en zegt ‘Zo!’. En dan valt hij pardoes in slaap. Lekker bij mama. En wat is er nu fijner dan in de ochtend heerlijk bij mama wakker worden en dan nog even dat slokje! Michael is nu tweeënhalf jaar, en drinkt nog steeds heerlijk bij me. Soms wat meer, soms wat minder, maar deze veiligheid heeft hij mooi weten te behouden.
Geschreven door Esther