Op 8 juli 2017 is ons zoontje met een zwangerschap van 28.4 weken geboren, de bevalling verliep erg plotseling en snel. Ineens waren we al mama en papa.
Borstvoeding? Nog niet echt goed over nagedacht, ik zou immers nog bijna drie maanden hebben om me hier in te verdiepen. Mijn zwangerschap was al best pittig geweest met HG (contant misselijk en ziek) met zelfs een eigen ziekenhuisopname in verband met uitdroging. Kon mijn lichaam het wel aan?
Maar na een vroeggeboorte heb je bijna geen keuze… want dat is het enige wat ik kon doen voor dat kleintje van 1335 gram in de couveuse op de NICU. Twee uur na de bevalling kwam de verpleegkundige binnen met een groot geel apparaat, legde het kort uit en daar zat ik ineens. Moe, verdrietig, verward, zonder baby, maar wel met twee van die pompjes op mijn borsten. Oerkracht kwam naar boven, dit kan mijn lichaam zeker aan! Dit is wat ons zoontje nu nodig heeft, en snel!
Na anderhalve dag om de twee uur toeschietreflex stimuleren, kwamen de eerste druppeltjes. Mijn borsten moesten ook ineens sneller aan het werk. Die druppeltjes ving de verpleegkundige op in een spuitje, 1ml!! Deze zijn we samen naar ons zoontje gaan brengen, we mochten het meteen met de sonde geven. Wat een bijzonder moment. Vanaf zijn tweede levensdag was alle melk die hij via de sonde kreeg mijn melk. Mijn man en ik voedde hem beide zelf via de sonde, om de minuut 1ml.
Tien super spannende weken in het ziekenhuis gekolfd, uren lang naast de couveuse. Een hele planning rondom buidelen, verzorgen, gesprekken met artsen, bezoekjes en slapen want dat moest ook nog. Gebroken nachten door het kolven en in de tweede week een dubbele borstontsteking.
Toch heb ik doorgezet. Na zes weken in het ziekenhuis geoefend met aanleggen en flesje leren drinken. Aanleggen kostte te veel energie, hij beheerste de techniek goed maar werd er te moe van. Waardoor hij weer bijgevoed moest worden door de sonde. Drinken uit een flesje lukte beter, daarom met zeven flesvoedingen na tien lange weken eindelijk naar huis.
Maar na veertien weken fulltime kolven trok ik het niet meer, zes keer kolven en zeven keer voeden op een dag. In combinatie met de vermoeidheid van afgelopen maanden werd het te veel. Hij beheerste de techniek van het aanleggen nog super, maar ik had een beetje angst of hij wel genoeg binnen zou krijgen. Door de ziekenhuisperiode raakte ikzelf best een controlefreak want alles moet opgeschreven en overgedragen worden. Samen met een lactatiekundige hebben we het nog een kans gegeven. En ja, na veertien weken fulltime kolven had ons zoontje zelf de kracht om zelf bij mij te drinken. Super knap! En hij kwam zelfs meer gewicht aan als in de afgelopen weken!
Ik geniet nu nog steeds van elke voeding, wat is hij sterk geweest! Hij heeft hard moeten vechten maar hij is echt een gelukkig, vrolijk en gezond manneke. Ondanks zijn lage weerstand in het begin is hij geen een keer ziek geweest, zeker weten dat die borstvoeding daar bij geholpen heeft!! Tja, Wat ben ik achteraf blij dat die verpleegkundige met dat grote gele ding binnen kwam binnenrijden…
Groetjes Willemijn