Een tijdje geleden kwam ik de lactatiekundige, die een week na de geboorte van mijn zoon bij ons langs was gekomen, onverwacht tegen. We groetten elkaar hartelijk en vervolgens stapte ik op de fiets om mijn toen bijna elf maanden oude zoontje op te halen. Onderweg bedacht ik me wat belangrijke rol deze vrouw in mijn leven heeft gehad, door de hulp die zij bood toen het de eerste drie weken niet lukte om hem aan de borst te voeden.
Ik had borstvoeding geven als iets vanzelfsprekends gezien en had nooit verwacht dat het ook wel eens heel moeizaam zou kunnen gaan. Wat was ik verdrietig toen het mijn zoontje niet lukte om aan te happen! Met full-time kolven en maximaal drie maal per 24 uur oefenen met aanhappen konden we, toen zoonlief na 2,5 week zijn geboortegewicht weer bereikte, de voedingen aan de borst geleidelijk aan uitbreiden. Ik was zo blij, zo dankbaar dat we dit konden – en kunnen!
Mijn zoontje, nu twaalf maanden, drinkt ‘nog’ volop moedermelk en ik vind het zo fijn dat ik dat hem kan geven: voeding, geborgenheid, warmte, liefde.
Ook in de afgelopen maanden hebben we hindernissen gehad (productiedips, bijten, meningen van buitenstaanders, etc.), maar het lost zich allemaal weer op.
Het is een prachtig leerproces dat met zoveel meer te maken heeft dan voeden alleen. Het is groei, in de ruime zin van het woord: mentaal, fysiek en emotioneel. Dit past bij ons en we gaan fijn door zolang het ons gegeven is.
De desbetreffende lactatiekundige weet misschien niet hoeveel impact haar vertrouwen en beschikbaarheid destijds op ons heeft gehad, en dat ik haar daarvoor altijd een warm hart zal toedragen. Middels dit verhaal wil ik daarom alle lactatiekundigen – en haar in het bijzonder – bedanken voor het belangrijke en onmisbare werk dat ze doen!
Groetjes, Loudy
- Reageren? Dat kan op de Facebookpagina van Kenniscentrum Borstvoeding
- Heb jij ook een belangrijk verhaal? Kijk hier en schrijf ons jouw verhaal!
- Bereid je voor op borstvoeding en lees hier alles over borstvoeding.