Vandaag op de dag af vijftien maanden geleden ben ik vol goede moed en met vertrouwen begonnen aan het borstvoedingsavontuur met mijn dochter Gioia. Manlief en ik hadden ons voorbereid door deel te nemen aan de cursus van de VBN en ik had alle informatiefolders van A tot Z gelezen.
Op 20 november 2007 begon het avontuur heel rommelig maar wel gelijk goed. Omdat ik een subtotaalruptuur had, stond binnen een kwartier na de thuisbevalling een ambulance op de stoep om mij naar het ziekenhuis te brengen. In dat korte kwartiertje had mijn verloskundige, die het geweldig vond hoe gemotiveerd ik was om Gioia zelf te voeden, mijn pasgeborene nog snel even aangelegd. En ze zoog! En hoe… dat gevoel, onbeschrijfelijk.
De verloskundige ging mee naar het ziekenhuis om erop toe te zien dat ik ook daar nog in de gelegenheid zou zijn om Gioia aan te leggen. Aldus geschiedde. In de tijd, ongeveer een uurtje, dat ik moest wachten tot er een OP-team was om mij te gaan hechten, pakte Gioia (een kleintje van 43 cm en 2970 g) opnieuw vol power de borst en begon lekker te drinken. Ik was zelf nog helemaal hyper van de bevalling en stond stijf van de adrenaline.
Toch was ik in staat om heel adequaat en kordaat te reageren toen er een verpleegkundige kwam, die met de mededeling: ‘U kunt nu naar de operatiekamer’ zó Gioia van mijn borst wilde wegnemen. ‘Hé’, riep ik uit, ‘dat gaat zo maar niet, eerst moet ik het vacuüm verbreken’, om vervolgens alsof ik al jaren niets anders had gedaan mijn pinkje tussen mijn tepel en mondje van Gioia te steken. Mijn verloskundige stond met een grote grijns én een opgestoken duim toe te kijken.
Hierna volgende een fijne en vrijwel probleemloze borstvoedingstijd. Gioia dronk geweldig goed, was binnen een week boven haar geboortegewicht en van kloven, ontstekingen, spruw e.d. bleef ik gelukkig verschoond. In het begin had ik alleen te veel melk, wat zich uitte in hele nare groene luiers bij Gioia. Met de informatie van de VBN (borstvoeding.com had ik toen nog niet ontdekt) wist ik ook dat probleem zelf op te lossen. Gewoon een beetje kolven voor elke voeding.
De mijlpaal van zes maanden kwam in zicht. Moest ik stoppen? Nee, daar had ik nog geen zin in. Bovendien had ik inmiddels het boek ‘Van borst tot boterham’ grondig bestudeerd en wilde ik met Rapley starten. We zouden wel zien … en zo gingen we door met de borstvoeding. Gioia ging gaandeweg steeds meer bijvoeding tot zich nemen maar genoot daarnaast nog van zo‘n vijf à zes borstvoedingen per etmaal. Mijn werkgever verdient een pluim omdat ik ook na negen maanden tijdens werktijd heb mogen kolven, aanvankelijk nog twee keer en de laatste tijd een keer per dag. De toeschietreflex was bijna nooit een probleem omdat ik inmiddels borstvoeding.com had ontdekt! Door de columns en verhalen te lezen en de foto‘s te bekijken kon ik mijn werk even vergeten en ging het kolven als vanzelf.
Zo kwam het einde van het eerste jaar in zicht. Hoewel ik nog steeds genoot van het voeden kreeg ik steeds meer negatief commentaar van mensen om mij heen die het allemaal wel genoeg vonden. Vanaf het najaar ben ik erg aan het kwakkelen met mijn gezondheid Рleuk die virussen die dochterlief van de cr̬che meebrengt Рen heb ik veel van mijn toch al geringe gewicht verloren. Goed voor nog meer stop-toch-met-die-borstvoeding commentaar. Hoe zo borstvoedingsmaffia, volgens mij bestaat er alleen maar zo iets als de stop-toch-met-die-borstvoedingsmaffia. Daar kunnen meer moeders die deze site bezoeken over meepraten, denk ik!
Vier weken geleden werd ik opnieuw ziek: griep ditmaal, en hoe…! Voor het eerst had ik op een gegeven moment écht geen druppel melk meer, zó ziek was ik. Toen heb ik ook voor het eerst ‘s nachts tegen Gioia moeten zeggen: ‘Mama gaat je nu niet voeden, tietje is klaar.’ En gelukkig accepteerde ze dit zonder morren. Ze begreep deze woorden wel, want de borst is bij haar ‘tita’ en ze roept ook de hele dag ‘kraah‘ als iets af, op of klaar is. En zo kwam er, zij het onverwacht, zonder probleem een einde aan de nachtvoedingen. Daarna moest ik voor de derde keer in zeven maanden tijd een antibioticum slikken en ditmaal een die eigenlijk niet goed samengaat met borstvoeding. Even dacht ik met pijn in het hart dan stop ik nu maar helemaal er is toch bijna geen melk meer.
Dankzij een tip van een lieve lactatiekundige voed ik Gioia nu gelukkig nog steeds. Heel wonderlijk, tijdens de zesdaagse kuur heb ik Gioia twee keer 45 uur niet laten drinken en haar alleen -dat was de tip van de lactatiekundige- wat stuwing laten wegdrinken, maar na de kuur konden we de draad toch weer oppakken. Of liever gezegd, daar zorgde Gioia zelf wel voor. Ikzelf bood haar alleen nog ‘s avonds laat om een uur of elf de borst aan maar mevrouw begon er mee om mij iedere ochtend half uit te kleden met de woorden: ‘Mam-ma tita’. Probeer dat maar eens te weerstaan. Dat kan én wil ik niet. Dus we genieten nog twee keer per dag van ons momentje samen.
Nu moet ik mij alleen nog zien te verweren tegen een arbo-arts die glashard stelt dat het vrouwenlichaam er niet op is gebouwd om langer dan zes maanden borstvoeding te geven. Hij vindt dat ik vanwege mijn broze gezondheid moet stoppen. Mijn kind heeft het immers, volgens hem, niet meer nodig. Maar weet je wat: Tita is nog niet kraah, gelukkig maar!
Ps. Zal ik hem eens attent maken op borstvoeding.com, of zou hij zich rot schrikken van al die dreumesen en peuters aan de borst?
-
\t
- Minouche