Kolven XXXL

verhaal-376-4.jpgEen klein blond jongetje stopte met drinken aan de borst. Bijna twee, de borsten van zijn moeder waren niet meer interessant. De enkele druppels melk smaakte raar nu ze een klein zusje in haar buik droeg. Hoe de moeder ook aanbood, vroeg en probeerde, het kleine jongetje sliep voortaan in zonder slokjes aan de borst. Een paar weken later werd kleine zus geboren. Het derde kindje in het gezin. Broertje keek naar zijn zusje dat opgekruld op mama’s buik lag. Dicht bij haar grote volle borsten. De melk liep pardoes de borst uit, druppels witte mamamelk gleden omlaag het bedlaken op.
verhaal-376-2.jpgDe kleine jongen was geïnteresseerd, maar opnieuw drinken aan de borst wilde hij niet. De spanning in de borsten was te groot voor kleine baby zus. Ze kreeg de stralen mamamelk niet goed binnen. Het toeschieten van de melk was voor haar kleine mond te veel om aan te kunnen. De moeder kolfde in de nacht. Ze kolfde overdag. Even wat druk van die volle volle borst.

De gekolfde milliliters melk stonden in de koelkast. Het jongetje zat met zijn witte haartjes en gele graafmachine trui aan de ontbijttafel. Een boterham met appelstroop voor zijn neus. Zijn moeder stond aan het aanrecht. Kleine zus in de draagdoek vlak bij haar. Mama pakte de flesjes gekolfde melk. ‘Zou hij dit drinken?’ In een oogopslag keek ze haar man aan, hij lachte bemoedigend. Een rietjes-beker vol mamamelk werd voor hem neer gezet. Het rietje ging aan zijn lippen. Grote slokken haastig opgewarmde melk klokte hij zijn peuter buik in. De koemelk die voorheen bij de boterham kreeg ging nooit zo gemakkelijk op. Deze zoete mensenmelk was kennelijk nog volledig vertrouwd in smaak.

verhaal-376-5.jpgIk bleef hem mijn gekolfde melk geven. Iedere dag. Flesjes, bekers vol van mijn mamamelk dronk mijn peuter Gido. Ik kolfde voor hem, terwijl kleine baby zus Iris dronk aan de borst. Grote zus Sara, ruim vier toen, wilde niets weten van de gekolfde melk. Trok telkens een vies gezicht als ik haar de melk probeerde te geven. Weken gingen voorbij. De stuwing verdween, maar de volle borsten bleven. Ik hield door het met regelmaat kolven de productie hoog, speciaal voor hem.
Mijn baby Iris dronk zich groot aan de borst en Gido dronk dat bijzonder beetje extra. Van vier maal daags werd het drie maal en twee maal. Voor het slapen gaan een beker en bij zijn ontbijt.

Een volgende zwangerschap kwam. Kolven lukte bijna niet meer, maar de grote voorraad in de vriezer mocht toch op, en dus dronk Gido door. Iris was inmiddels een peuter en dronk ook graag, gewoon nog aan de borst. Droogdrinken vond Iris niet erg. De nabijheid van de warme moederborst was voor haar een manier om te kunnen ontspannen.

Ons vierde kindje werd geboren. Melk was er in overvloed. Geen eerste druppeltjes colostrum, maar flessen vol. Iris dronk en dronk en dronk met kleine zus Lise mee. Mijn borsten bleven overvol. Lise en Iris kregen de zeeën melk niet weg gedronken. Ik kolfde weer, en mijn Gido? Hij keek naar de flesjes onder de kolfschelpen die zich vulde met rijpe moedermelk. ‘Jammie’ zei hij toen ik hem weer een flesje ‘vers’ aan hem gaf. Zo gingen we door. Lise dronk, Iris dronk en ook Gido dronk mijn melk. Gido alleen gekolfd, want die borsten vond hij vies. Melk met een rietje. Drie van mijn vier kinderen genoten én genieten dagelijks van mamamelk.

verhaal-376-1.jpgGido is inmiddels zeven jaar. Dagelijks drinkt hij zo’n 150 cc gekolfde melk. Hoeveel Iris van vijf en Lise van twee jaar drinken weet ik niet. De dames geven zelf aan wanneer ze willen drinken en weten inmiddels ook wanneer dat soms niet mag.
Ik kolf dagelijks, bij mijn ontbijt, voor Gido. Het flesje gaat in de koelkast en na het voorlezen, vlak voor het slapen geniet hij van de slokjes mamamelk.

De kolf en ik. We zijn samen verbonden. Met slangetjes, snoer en plastic kolfschelp zorgen we voor dat beetje extra voor grote Gido. Ik heb geen hekel aan kolven, ik heb geen liefde voor kolven. Ik doe het gewoon. Uit liefde voor mijn zoon die zo geniet van zijn mamamelk.

Ooit stop ik. Dan gaat de kolf op de vliering en krijgt Gido niet meer zijn vertrouwde beetje melk.
Ooit…

verhaal-376-3.jpgMaar wanneer? Ik stel dat keer op keer uit. Verleg opnieuw mijn grens daarin. Want als ik nu stop dan zal hij nooit en nooit meer die goede heerlijke mensenmelk drinken.
Nog even kolf ik verder. 2016 is in zicht. We zijn bijna aan het einde van 2015. Dit jaar red ik nog wel. Deze grens verleg ik nog wel. Misschien kolven tot het einde van de winter ? Tot zijn achtste verjaardag in april ? Tot de zomervakantie wellicht? Ik stel het nog even uit, dit definitieve einde van een tijdperk. Het tijdperk kolven. Het tijdperk van Gido die groeit op mijn melk. Al bijna acht jaar. Daar mag ik best wel trots op zijn. Dat doorzettingsvermogen uit liefde.

Vera