Kijken…

verhaal-237.jpg14 mei 2012, 18:45 uur. Na een voorspoedige bevalling wordt er een lief klein meisje geboren. Precies 3000 gram. Ik bekijk haar en bewonder haar voor het eerst. De vraag tijdens de zwangerschap of ik borstvoeding zou gaan geven, was geen vraag voor mij. Ik had mijn zoontje immers ook met veel plezier zelf gevoed. Na de geboorte wordt Jaël snel aangelegd en is de eerste keer drinken bij mama een feit. We genieten er samen van. De volgende dagen wordt het lastiger. Jaël hapt wel, maar kan de tepel niet te pakken krijgen. Het duurt regelmatig een half uur voordat ze eindelijk goed en wel drinkt. Na vijf dagen komen we achter het probleem. Ons meisje houdt haar tong omhoog dus belandt de tepel tussen haar onderkaak en tong. Logisch dat drinken op die manier onmogelijk is, maar spanning rond voedingstijd is inmiddels bij mama aanwezig. Na een week en een borstontsteking verder gaat het steeds beter. Het happen gaat goed en we kunnen gaan genieten.

Helaas wordt dit een deceptie. Na drie weken heeft onze dochter wel erg veel last van krampjes. Ze huilt veel. En als ik denk: nu heb je lekker gedronken, je bent in bad geweest, je hebt gespeeld je moet moe zijn, dan ligt ze vijf minuten in bed en begint weer te huilen. Na een knuffel en een dikke boer leg ik haar weer terug met de overtuiging dat het nu toch wel moet lukken. Maar helaas, zodra ik beneden kom huilt ze alweer. Misschien toch nog honger? Maar nee, na drie slokken is dit ook weer klaar. Gelukkig hadden we al een draagdoek. Dus als het in bed niet wil, dan maar in de draagdoek. En zo slaapt of huilt Jaël heel veel bij mama in de doek. Ik vind het lastig. Ik ben op zoek naar structuur, maar ik weet nooit waar ik aan toe ben. Onzekerheid… Iets dat ik heel vervelend vind. Ik ben bang voor de momenten dat ze wakker is en wil rondkijken. Kijken wordt voor mij gekoppeld aan huilen.

Na vijf weken krijgt ze last van eczeem. Toen begon er bij mij een lampje te branden. Zou ze misschien niet tegen koemelk kunnen? Ik ben toen zelf op dieet gegaan, en het resultaat is zichtbaar. Het huilen wordt minder, het eczeem verdwijnt en het gaat echt beter. Toch is het nog geen rozengeur en maneschijn. Slapen in bed is nog steeds lastig. Vaak komt er weer een boer als ik haar net in bed leg en dat gebeurt dan meerdere keren achter elkaar. Zodra ik haar weer neerleg, begint het huilen weer. Zou ze dan toch veel aandacht nodig hebben? Zou ze gewoon simpelweg bij haar mama willen zijn? Of is er toch wat anders aan de hand? Heb ik dan weer iets verkeerds gegeten? Zal ik over gaan op kunstvoeding, zodat ze altijd hetzelfde binnen krijgt? Vragen die constant door mijn hoofd buitelen.

Als ze twee maanden is, houd ik een week lang bij wanneer ze precies moet huilen. Ik kijk heel precies naar haar en haar gedrag. Het blijkt dat ze standaard twee uur na een voeding moet huilen. Geen jengelen, nee soms krijsen. Ik denk aan verborgen reflux. Terug naar de huisarts en mijn verhaal voorgelegd. Zij is het met me eens, dus we krijgen Nexium. Ook besluit ik om het allergeen kippeneiwit uit mijn voeding weg te laten.

Inmiddels ben ik zelf onzeker geworden over mijn eigen voeding. Wat kan ik nog eten? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik zelf niet heel veel ga afvallen? Hoe moet ik het precies doen met mijn dieet? En wat als dit ook niet werkt? Na zoeken op internet en een tip van mijn zus besluit ik een Kleintjesconsult aan te vragen. En na een consult van ruim een uur, zie ik het weer zitten.

De dagen hierna begint de zon echt te schijnen. Heerlijk… Ze gaat gewoon slapen als ik haar in haar bedje leg. Ze drinkt zo lekker rustig zonder steeds de tepel los te laten. Ze heeft zoveel minder last van boertjes. Het is weer kijken en genieten. Zelf kan ik ook weer gevarieerder gaan eten. Ik zie mijn dieet weer zitten. En nu… ruim vijf maanden verder. Het is een heerlijk meisje wat haar eigen ritme heeft. Ik kijk naar haar en zie wanneer ze moe is. Ik weet wanneer ze last heeft van haar allergie als ik iets uitprobeer. Ik bekijk haar als ze heerlijk in de box ligt te spelen en ligt te genieten. Ik kan haar weer bekijken zonder bang te zijn dat ze gaat huilen. Ik bekijk haar wanneer ze lekker ligt te drinken. Ik heb haar leren kennen. Wat ben ik blij met haar!

Carlien