Kort daarna was ik zwanger van ons tweede kindje! Wat waren we blij, we beginnen weer aan een nieuw avontuur. Mijn zwangerschap verliep probleemloos en ook de bevalling was uit het boekje. Onze dochter is in alle rust, na een vlotte bevalling thuis geboren. Wat een prachtig meisje, met heel veel haar! Ze bleek een natuurtalent. Ze hapte gelijk aan en ik had gelijk veel melk, ze groeide als kool. Maar ik voelde weer dezelfde pijn als in de eerste voedingsperiode van onze zoon. Ik had op dag drie weer een kloof. Door steeds één borst aan te bieden per voeding, heelde deze gelukkig snel. Toch bleef de pijn.
Op dag vijf heb ik een lactatiekundige laten komen. Die zag een te kort tongriempje en adviseerde het tongriempje te laten knippen door de verloskundige en een tepelhoedje te gebruiken. Het knippen was zo gepiept, maar onze dochter kon niet overweg met het tepelhoedje. Zo goed ze dronk zonder hoedje, zo belabberd ging het met hoedje.
Bovendien bleef ze gelijk in gewicht. Op advies van de lactatiekundige heb ik drie dagen om de twee uur gekolfd en heeft onze dochter mijn moedermelk, aangevuld met kunstvoeding gedronken met de fles. De lactatiekundige was in de veronderstelling dat ik te weinig melk had. Ik miste mijn dochter aan de borst. Huilend kolfde ik de voedingen en huilend kocht ik een pak kunstvoeding in de winkel.
Dit was voor mijn gevoel het begin van het einde. Mijn productie verhoogde niet na drie dagen en ik belde de lactatiekundige weer. Ik wilde mijn dochter weer aan de borst en wel zo snel mogelijk. Dat mocht van haar niet, ik mocht één voeding per week live geven, de rest moest ik blijven kolven. Dit wil ik niet, dit kan ik niet, dit ga ik niet doen. Tegen haar advies in ben ik onze dochter gewoon weer gaan aanleggen, zonder hoedje. Dat ging minder goed dan verwacht, ze was nu de direct snelle melkstroom gewend van de fles. Per toeval kwam ik een andere lactatiekundige tegen in de borstvoedingwinkel waar ik kolfspullen kocht.
Ze vroeg hoe de borstvoeding ging en ik barste in tranen uit. Ik heb haar het hele verhaal verteld en ze heeft mij geadviseerd mijn dochter veel bij mij te dragen en haar gewoon elke voeding aan te leggen. Ze heeft ons een andere aanlegtechniek geleerd en warempel, onze dochter dronk! Ik was intens gelukkig! Zie je wel, het komt goed! Ik kreeg weer hoop.
Een week later, groeide onze dochter weer goed en was een tevreden baby. Ze dronk weer heerlijk bij mij. Toch bleef de pijn bij mij en onze dochter had witte blaren op haar bovenlip. Dat vond ik raar en ik ben gaan zoeken op internet wat dat zou kunnen zijn. Na wat speurwerk kwam ik er achter dat dit te maken kon hebben met een te kort lipbandje.
Omdat ik het vertrouwen in lactatiekundige nummer 1 kwijt was, heb ik een andere lactatiekundige laten kijken en ja hoor, het lipbandje was flink kort en ze adviseerde deze te laten weghalen middels lasertechniek. Al vrij snel konden we terecht. Tijdens het consult bleek haar tongriem niet ver genoeg geknipt was door de verloskundige en hebben ze zowel haar tongriem als lipbandje weggehaald.
De behandeling ging snel en direct na de behandeling dronk ze goed en was ik pijnvrij! De nabehandeling vond ik erg naar om te doen. Drie weken lang om de zes uur de wondjes masseren. Onze dochter vond het vreselijk en zette het steevast op een krijsen. De oefeningen die we meekregen wilden ook niet lukken, onze dochter begon al te huilen op het moment dat je een vinger in haar mond wilde doen. Toch heb ik doorgezet en de nabehandeling volgehouden. Op de controle afspraak bleek dat haar tongriem deels weer was aangegroeid. Het advies was om deze opnieuw te laten laseren. Haar drinktechniek was ook nog niet optimaal. Ze maakte nog geen grote hap.
Omdat onze dochter goed groeide, tevreden was en ik pijnloos kon voeden, heb ik geen nieuwe afspraak gemaakt. Inmiddels hadden we allemaal een vrij stressvolle periode achter de rug. We wilden graag rust, en genieten van onze prachtige dochter die het zo goed deed. Achteraf is dat de beste keus geweest. Onze dochter is nu zes maanden en een heel vrolijk en tevreden meisje. We zijn begonnen met vast voedsel volgens de Rapley methode, en wat heeft ze er een schik in! We zien wel hoelang ik onze dochter blijf voeden, zo lang we er allebei nog zo’n plezier in hebben, stoppen we voorlopig nog niet.
Ik ben nog steeds elk moment heel blij met de keuzes die wij gemaakt hebben en het feit dat we hebben doorgezet de eerste periodes van de borstvoeding bij beide kinderen. De eerste perioden waren alles behalve fijn. Ik voelde me verschrikkelijk moe onzeker en stuurloos.
Het leren vertrouwen op je lichaam is iets dat bij mij heeft moeten groeien. Met onze beide kinderen ben ik in de eerste drie maanden veel op de weeguurtjes geweest op het consultatiebureau. Niet zo zeer voor hun adviezen maar wel om het gewicht in de gaten te houden. Ik heb in beide perioden veel steun gehad van mijn moeder. Ze was er voor mij op de momenten dat ik het even niet meer zag zitten.
Ook de lactatiekundige die mij uiteindelijk het juiste advies gaf, heb ik uitvoerig bedankt. Ze was mijn rots in de branding. Ik kon haar altijd bellen bij problemen of vragen. Een omgeving die je steunt is zo ontzettend belangrijk in een periode waarin je, door alle hormonen, ontzettend kwetsbaar bent als vrouw. De borstvoedingsverhalen en informatie op borstvoeding.com hebben mij ook ontzettend gesteund en geholpen. Zet dit werk voort, zodat heel veel andere kindjes de mogelijkheid krijgen om een goede start te maken in het leven!
En aan alle dames die op dit moment de eerste moeilijke periode van de borstvoeding doormaken; volg je gevoel, voor nu en in de toekomst!
Jullie kunnen het, zet hem op!