Sinds een tijdje kijk ik enthousiast op deze site en lees met plezier alle verhalen. Zelf geef ik nu vier maanden borstvoeding aan mijn eerste kindje. Bij het lezen besef ik me telkens hoeveel geluk ik heb dat de BV bij mij zo gemakkelijk gaat.
In het ziekenhuis lukte het niet echt, tot ik een half uur voor ontslag een vervangende verpleegkundige kreeg, ze vroeg hoe het met de borstvoeding ging. Toen ik vertelde dat het pijn deed, zei ze dat ze me niet liet gaan voordat ik had ervaren dat het ook zonder pijn kon. Ze legde Julian telkens met heel veel geduld en aandacht voor mij aan, misschien wel twintig keer, totdat het inderdaad geen pijn deed en Julian echt dronk!
Door dit gevoel wist ik precies wanneer ik hem zelf goed had aangelegd en had ik een goed voorbeeld. Ik nam dan ook de tijd en legde hem telkens aan tot het geen pijn meer deed. Ik wist nu immers hoe het ook kon aanvoelen.
Ik ben deze vrouw dan ook zeer dankbaar!
Juist ook omdat ik geen echte rustige kraamtijd had, zes dagen voor de geboorte was ons huis verkocht, met drie weken waren we druk aan het inpakken en met zes weken ging ik met Julian en mijn man wisselend slapen bij de opa’s en oma’s omdat het nieuwe huis pas vier weken later werd opgeleverd. De bv liep vanaf de verhuizing minder goed, veel stress en actief bezig moeten zijn door het huis, zorgde ervoor dat ik niet genoeg aanmaakte. Ik werd daar ook erg onrustig van en daardoor ook weer meer gestrest!
Echt veel medewerking kreeg ik niet, iedereen vroeg namelijk waarom stop je er niet mee?
Je hebt het toch al twee maanden gedaan? Tja, moeilijk is het dan als je oververmoeid bent van het verhuizen en de nachten twee keer eruit, om je dan ook nog te verzetten tegen de mensen om je heen.
Gelukkig had ik een schat van een kraamhulp die ik mocht bellen met vragen. Ze begreep me volkomen en gaf me tips om in ieder geval van de vermoeidheid af te komen, zodat ik zelf een rustige keuze kon maken rondom de bv. Julian voeden was op dat moment de enige tijd die me rust gaf en waarin ik nog steeds een kraamvrouw was. Het is toch belachelijk om die fijne momenten op te geven in al die hectiek die ik toen mee maakte. Ik ben blij dat ik dat inzag en door heb gezet. Ik ben gestopt met het helpen in het nieuwe huis en ben me gaan richten op mijn zoontje en dat had ik veel eerder moeten doen. Dankzij mijn man die iedere dag enorm hard heeft gewerkt en zijn tijd met Julian voor mij opgaf, konden we dan na vier weken in ons nieuwe huis. Het is nog steeds maar half af, er moet nog veel gebeuren en het is behelpen om er te wonen met een halve keuken, nog een hoop dozen overal en een tuin die uit alleen maar zand bestaat. Maar we hebben weer ons eigen stekkie en privacy!
Achter af ben ik erg trots dat ik het vol heb gehouden in deze zeer drukke en hectische tijd. Ook al had ik geen problemen rondom de bv zelf, de rest om me heen vergde toch veel energie van me. Nu mijn leven weer op orde is, moet ik er niet aan denken dat ik al het gedoe met flesjes er nog eens bij had moeten hebben en besef ik me meer hoe handig het zelf voeden is! Maar je moet ook rust in je hoofd hebben om het gemak van de bv te ervaren.
Voordat ik zwanger werd, had ik niks met bv, vriendinnen hadden dit namelijk niet gedaan en stonden er sceptisch tegen over. Ik was vooral bang dat ik niet zomaar ergens heen kon gaan en dat ik door het voeden mijn wereld erg zou verkleinen omdat je kind je dan letterlijk nodig heeft. Het voeden in het openbaar vind ik nog steeds heel moeilijk en is echt een drempel voor me, het kolven gaat goed en Julian drinkt gelukkig net zo makkelijk uit een flesje bij zijn papa als bij mij. Het grappige is dat mijn vriendinnen nu allemaal zeggen dat ze het bij een volgend kindje ook gaan proberen omdat ze het zo bijzonder vinden om te zien bij mij.
Een leuk voorbeeld van waar ik me druk over maakte is bij het dance event Extrema. Ik wilde er erg graag heen, maar wilde de bv er niet voor opgeven. Dus handkolf meegenomen en ik had bedacht dat ik dan maar op een dixi moest gaan zitten en het dan weg kon gooien en schoonmaken met bronwater uit een flesje. Ik voelde me ook erg raar toen ik bij binnenkomst mijn tas moest legen en die kolf daar met de kompressen ineens open en bloot laten voor iedereen, haha!
Tot de bewaking zei, je moet eens informeren bij de EHBO, daar kun je namelijk terecht. Helemaal verbaasd liep ik daar heen. Er stond daar gewoon een wachtrij van vrouwen die wilde kolven. Ik had nooit gedacht dat dit me zou gebeuren! Super hygiënisch, zelfs elektra en water aanwezig!
Later bij het festival ‘Zand’ dacht ik dat het daar ook zou kunnen bij de EHBO of zoiets, maar nee hoor. Ik werd verwezen naar buiten de hekken, ik moest maar even achter een bosje gaan zitten!
Hoe ik voor de zwangerschap tegen bv aankeek, had ik juist verwacht dat bv bij een event als Zand ‘normaler’ zou zijn dan bij een Extrema outdoor. Maar niks blijkt minder waar! Ook feestend en hip Nederland kolft!
Een compliment dus voor Extrema outdoor! Dat mag ook even worden gezegd!
-
\t
- Bovenste foto: Julian die tevreden tegen mijn borst aan ligt na het drinken. Hij is hier drie dagen en weegt 3950 gram, nu met vier maanden weegt hij 7200 gram.
- Geschreven door Inge
\t