28 december 2013 wordt dan eindelijk onze Stella Viktoria geboren. Toen ze haar boven het blauwe scherm hielden was ik bijna verbaasd een baby te zien.
De bevalling duurde zo lang en ik had zo veel medicatie gekregen dat ik soort van vergeten was dat we een baby kregen, ik wilde alleen nog maar dat het over was.
Tweede kerstdag begonnen de weeën, tien dagen overtijd. Helemaal blij dat het eindelijk ging gebeuren, liet ik mijn ouders en schoonouders weten dat ze al om de vijf minuten kwamen!!
Helaas schoot het niet op, de weeën kwamen onregelmatig en de ontsluiting bleef hangen bij 2-3 cm.
Na 24 uur puffen, douchen en niet slapen, vond de verloskundige het genoeg geweest. We gaan naar het ziekenhuis.
Ondertussen was ik erg moe maar nog vol goede moed, ik dacht dat het nu niet lang meer kon duren. Waarom zouden we anders naar het ziekenhuis gaan?
Helaas duurde het toen nog ruim 27 uur (51 uur bij elkaar) voordat Stella uiteindelijk met een spoedkeizersnee geboren werd. De navelstreng bleek twee keer om haar nek te zitten, ze zat scheef en had in het vruchtwater gepoept.
Wat er allemaal in het ziekenhuis is gebeurd en fout is gegaan, vind ik nog lastig te vertellen.
Ik ben nog steeds erg verdrietig dat er niet naar mij geluisterd is en dat ze me zo lang hebben laten liggen.
Het allerergste vind ik nog dat Stella hier onder heeft moeten lijden.
Nog steeds voel ik me schuldig dat ik niet beter haar belangen heb bewaakt. Ik had niet zo veel pijnmedicatie (twee keer ruggeprik, drie keer injectie met iets waar ik heel giechelig van werd en nog van alles anders wat ik niet meer weet) moeten nemen, dat is niet goed voor haar geweest. Ik had harder moeten roepen dat ze er uit moest. Ik had moeten zorgen dat ze huid op huidcontact kreeg inplaats van de eerste 24 uur in haar eentje in een bakkie op de kinderafdeling. Ik had haar vaker moeten aanleggen…
De eerste 24 uur haar maar twee keer kunnen aanleggen. Dat ging goed maar helaas kreeg ze van de zusters gelijk bijvoeding en wilde ze uiteindelijk niet meer aan de borst omdat daar bijna niks uit kwam. In het ziekenhuis werd pas de volgende dag kolven voorgesteld om de borstvoediing op gang te krijgen.
Ik was nog veel te suf om zelf na te denken.
Na zes weken fulltime kolven en flessen geven gebeurde er een wondertje. Ze wilde weer bij mij drinken! Wauw wat een geweldig gevoel. Ik was zo blij dat ik de eerste week iedere keer dat ze bij mij dronk moest huilen.
Nu drinkt ze alle voedingen bij mij en weegt ze al zeven kilo met vier maanden!
Nog steeds heb ik veel verdriet van de slechte start maar bij iedere slok moedermelk die ze neemt aan de borst heb ik het gevoel dat ik het een beetje goed maak.
Elvi, trotse mama van Stella