Na een, in mijn ogen, perfect verlopende zoogperiode van mijn oudste zoon ging ik er automatisch van uit dat dit de tweede keer weer zo perfect zou verlopen. Met zes weken doorslapen, om de vier uur voeden: mijn ideaal. Vol goede moed begon ik dan ook de borstvoeding bij Raphael, zoon numero twee. Zoals je al kunt raden verliep dit vanaf het begin niet van een leien dakje. Raphael was ongeduldig (van wie had hij dat?), en aangezien ik dat ook was had ik geen geduld om hem goed aan te leggen.
Ik was allang blij dat hij dronk. Gevolg hiervan waren al gauw kapotte, bloedende tepels. Mijn rechtertepel was ingetrokken, om deze reden had ik bij mijn eerste zoon met tepelhoedje gevoed. Ik was hier zeer tevreden over maar vond het onhandig voor onderweg dus had ik mij voorgenomen hier niet weer mee te beginnen bij Raphael.
Maar hij pakte mijn tepel niet goed, hierdoor liep al de voeding langs zijn mond waardoor het glad was en hij dus niet goed kon vasthouden wat hij in zijn mond had (niet de tepelhof maar alleen de tepel). En omdat sinds mijn vorige zwangerschap mijn cupmaat ook was gestegen (beide zwangerschappen waren zeer vlot op elkaar) ging het niet goed. Gelukkig kwam ik er na twee maanden achter dat ik mijn hele borst moest ondersteunen met mijn hand. Toen ging de voeding beter, maar ik kan niet zeggen goed.
De eerste vier maanden
De eerste vier maanden heeft Raphael bij mij om de twee uur gedronken. Dit vond ik prima, mijn omgeving echter minder. Mijn man steunde mij gelukkig volop, maar meerdere malen heb ik gehoord, hij heeft vast niet genoeg, je melk is niet voedzaam. Je zou er bijna onzeker van worden. Door al dat geklaag van anderen ging ik ook aan mijzelf twijfelen, waardoor de borstvoeding dus erg met ups en downs verliep. Hij sliep ook niet door (nog steeds niet trouwens, inmiddels is hij bijna tien maanden) en daar was ook genoeg commentaar op.
Maar stoppen kwam in mijn hoofd toch niet op. Met zes weken is er trouwens een lactatiekundige bij mij langsgekomen, maar omdat zij geen spruw kon constateren en Raphael goed groeide, had ik in haar ogen geen probleem. Binnen een kwartier was ze weer vertrokken, na mij het aanleggen een paar keer goed voor te doen, dat wel. Maja, zoals altijd ging het toen zij weg was weer niet goed. Maar ik dacht: beter borstvoeding dan geen borstvoeding dus we gaan door. Raphael was ondertussen aan zijn ‘verkeerde drinkhouding’ gewend. En ik ook. Bij mijn linkerborst verliep de borstvoeding beter dan rechts, de melk kwam sneller en liep constanter. Ondertussen kreeg Raphael af en toe de fles, en ik had het idee dat daardoor zijn haptechniek verbeterde.
Optie: met één borst voeden
Toch had ik zo om de twee weken vreselijk bloedende tepels. Ook kreeg ik steken in mijn borst, had ik constante harde tepels en erg veel pijn tijdens het voeden. Via via kon ik toen een telefonische consult bij een lactatiekundige krijgen. We bespraken samen de optie om met één borst te voeden. Volgens haar kon dat wel, maar had zij er geen ervaring mee. Aangezien ook zij geen spruw bespeurde en ik erg graag door wilde gaan met voeden heb ik uiteindelijk zelf de knoop doorgehakt om met één borst verder te gaan. Ik kende niemand in mijn omgeving die dit had gedaan dus ik had geen voorbeeld. Ook op internet kon ik weinig vinden, geen technieken maar ook geen ervaringsverhalen.
Mijn rechterborst ben ik minder gaan stimuleren door altijd links eerst te voeden en rechts als toetje. Ook gaf ik ’s nachts alleen nog links, en rechts alleen als ik stuwing had. Met een maand of zes was het zover: ik voedde met één borst. Door de verminderde stimulatie aan de rechterkant waren mijn kloven geheeld, mijn tepel ziet er gehavend maar gezond uit.
En de voedingshouding links (mijn favoriete kant ook moet ik zeggen) was sterk verbeterd. Ik wisselde houdingen af (madonnahouding, rugbyhouding en later ook zittend op schoot) en al snel was ook mijn linkertepel genezen. Ik heb twee dagen nog een keer gekolfd vanwege stuwing, maar toen was de melk in mijn rechterborst op. Sindsdien heb ik nooit geen pijn meer gehad tijdens of na het voeden. Raphael leek ook tevredener. Hij dronk overdag om de drie uur en ’s nachts om de vier à vijf. Ik was dolgelukkig!
Vloeibare moederliefde
Wat er nu precies ‘mis’ was met mijn rechterborst weet ik niet. Het zal de combinatie geweest zijn van een ingetrokken tepel, een ongeduldig kind, te vaak verkeerd aanleggen en een al minder functionerende borst (ook tijdens zoogperiode van mijn eerste zoon was dit al mijn mindere borst, maar toen was er niet zo’n groot verschil als bij Raphael). Cosmetisch gezien ben ik iets minder gelukkig. Mijn borsten zijn ontzettend ongelijk, en ik heb natuurlijk het idee dat iedereen dat ziet.
Mijn man zei altijd: ‘Ze kijken heus niet naar je borsten, en als ze dat wel doen moeten zíj zich opgelaten voelen omdat ze niet zomaar naar jouw borsten hoeven te kijken.’ Dit hielp mij over die gene heen. Ik pas geen goedkope voedingsbh’s. Maar de wetenschap dat ik anders gestopt zou zijn met voeden maakt dat ik een oogje dichtknijp. Ik geniet weer van het voeden. In tegenstelling tot het voeden van mijn eerste zoon wat ik meer als eten geven zag (zijn eerste week heeft hij in het ziekenhuis doorgebracht en melk afgekolfd gekregen ik wist niet beter dan dat baby’s om de drie uur dronken en ik vond toen ook prima!) zag ik de borstvoeding nu meer als ‘vloeibare moederliefde’. Natuurlijk is stoppen wel honderden keren door mijn hoofd geschoten, vooral op de momenten dat ik verging van de pijn, maar ik wilde hem gewoon die basis meegeven zolang als hij het nodig had.
Voeden met één borst is prima te doen
Inmiddels is Raphael zelf begonnen met het afbouwen van de borst. Hij krijgt nu zo’n een à twee keer overdag en zo’n twee à drie keer ’s nachts. Ik heb het er emotioneel gezien best moeilijk mee, maar ik had deze ervaring niet willen missen. Ik ben blij dat ik Raphael de borst heb kunnen geven zo vaak en zo lang als hij wil/heeft gewild. Het heeft mijn zelfvertrouwen als moeder gestimuleerd, mijn band met Raphael verstevigd en mijn enthousiasme aangewakkerd om anderen te laten weten dat voeden met één borst prima te doen is. Je hoeft niet te stoppen als het voeden niet goed gaat! Ik hoop dat dit verhaal jou kan motiveren en stimuleren door te gaan met voeden als je denkt dat het niet meer mogelijk is.
Artikelinformatie
- Dit ervaringsverhaal is geschreven door Nelleke
- De foto’s bij dit verhaal zijn van andere moeders
Lees ook
- Borstvoeding met één borst
- Borstvoedingshoudingen
- Borstvoeding en medicatie, door Erica Post, kinderarts
- Welk medicijn mag bij borstvoeding?
- Het Nieuwe Borstvoeding Boek, Stefan Kleintjes, lactatiekundige Groningen-Bedum & Gonneke van Veldhuizen-Staas, lactatiekundige Helmond
- Eten voor de Kleintjes, kleintjes van 0-4 leren zelf eten, Stefan Kleintjes, kinderdiëtist en lactatiekundige Groningen Bedum; 10e druk september 2019
- Bestel hier je boeken bij Kenniscentrum Borstvoeding