Het is stil in het bos, slechts een enkel vogeltje fluit bescheiden.
De bomen van het bos worden scherp weerspiegeld in het rimpelloze zwarte water van het ven.
Het is heet in de zon, maar het voelt aangenaam strelend op mijn huid.
In mijn armen ligt mijn dochtertje met alleen een broekje aan. Haar blote huid op mijn blote huid. Ze drinkt ontspannen.
Ik geef haar de borst midden in dit verlaten bos van onze mooie camping. Dit voelt zo goed.
Later op de dag is het een stuk drukker bij het ven. Kinderen plonsen luidruchtig door het water. Aan de rand van het ven trekt iemand opeens mijn aandacht. Het zou een vertrouwd beeld moeten zijn, helaas is het dat niet. Ik zie hoe een vrouw liefdevol, vredig en vol zelfvertrouwen haar peuter de borst geeft. Prachtig.
Borstvoeding hangt vandaag in de lucht. Terwijl mijn kinderen in het ven rondplonsen, raak ik in gesprek met een andere vrouw. Blijkt ze lactatiekundige te zijn! We kletsen over borstvoeding en over Stefan Kleintjes.
Aan het eind van de middag kom ik bij onze vouwwagen terug. Mijn man heeft een krant voor me opgehaald. Op de voorpagina staat een foto van een zwarte vrouw uit hongerend Ethiopië. Ze voedt haar tweeling.
Nu heb ik al deze borstvoedingsmomenten in woorden proberen te vangen. Best goed gekozen woorden vind ik zelf, maar het blijft bij woorden. Borstvoeding geven, de band met je kind, de verbondenheid tijdens het voeden… het is helaas niet in woorden te vangen. Helaas, want zou mij dat wel lukken, misschien zouden dan veel meer vrouwen hun bezwaren aan de kant schuiven en de onbeschrijflijke ervaring willen aangaan.
De dag loopt ten einde. In de lome stilte van de vroege avond voed ik mijn dochtertje in slaap. Ik houd zoveel van haar.
Borstvoeding is liefde.