Twee jaar geleden volgde ik mijn vriend Mark naar Moskou, waar hij kort na onze ontmoeting naartoe was vertrokken voor zijn werk. Deze stap leidde tot de mooiste gebeurtenis in ons leven.
Voor mijn zwangerschap wist ik niet of ik borstvoeding wilde geven. Toen ik jonger was, leek het me maar niets maar naarmate ik ouder werd en er om mij heen door mijn twee zussen en mijn beste vriendin langdurig zelf werd gevoed, leek het me al wel gezellig en handig. Ook mijn moeder, die mij negen maanden borstvoeding gaf, liet mij altijd merken hoe trots ze er op was dat het bij mij wel was gelukt. Het moest dus wel iets bijzonders zijn!
Over gezondheidsvoordelen e.d. werd niet echt vaak gesproken want geen van deze vrouwen wilden hun overtuiging opdringen. Juist door deze relaxte houding van de belangrijkste vrouwen in mijn leven vormde ik mijn idee over zelf voeden. Borstvoeding is in mijn ogen iets moois, iets natuurlijks, iets wat je gewoon doet zonder er al te veel woorden aan vuil te maken. Natuurlijk begreep ik wel dat het niet vanzelfsprekend is; dat het tijd en meestal moeite kost. Deze inzichten hebben mij geholpen bij ons borstvoedingsavontuur.
Ik las veel om me voor te bereiden op de komst van de baby omdat ik het zonder kraamhulp en familie zou moeten doen. Samen met mijn zus Natasja bezocht ik een informatieavond over borstvoeding van een ziekenhuis in Nederland. Ik voelde me goed voorbereid en wist precies hoe ik het wilde!
Verwachtingen loslaten
We hadden besloten dat ik in Moskou zou bevallen zodat Mark er zeker bij kon zijn. Onze zoon kwam drie en een halve week te vroeg ter wereld. We dachten dat hij niet in de couveuse zou hoeven, dus maakten we ons geen zorgen. Mijn wens was de kleine na de bevalling lekker bloot op de borst te hebben om elkaar in alle rust te bekijken en besnuffelen en ja, om de eerste keer aan te leggen.
Nu had ik al gehoord dat het gebruikelijk is in Rusland om de baby direct schoon te maken, te controleren en in te pakken als een klein pakketje. Ik maakte me er vooraf behoorlijk druk om maar Mark drukte me op het hart dat de baby daarna snel bij me zou zijn en daarna zo vaak bij me kon liggen als ik zelf wilde.
Niet dus. Jasper moest toch in de couveuse want ook al was hij toch zes pond, hij had wat vocht in de longetjes en was gestrest. Ja logisch, dacht ik. Hij wil terug naar zijn mama. Toch namen we het zoals het kwam. Ik was op dat moment zo ontzettend opgelucht dat hij verder gezond geboren was en ging en ga ervan uit dat ze wisten wat ze deden. Na een kusje werd mijn kleine matroesjka naar de kinderafdeling gebracht voor een dag in de couveuse.
Opstartprobleempjes
Jasper kwam ter wereld in een professionele privékliniek, dus van enge buitenlandse praktijken hebben wij geen weet. Van een taalbarrière echter wel. Na de bevalling volgde nu mijn volgende uitdaging: borstvoeding geven met minimale hulp.
De situatie was alles behalve ideaal. De dag na de bevalling, ik had Jasper na het kusje alleen even gezien op de kinderafdeling, werd hij verplaats naar een kamer tegenover mijn privékamer. De verpleegsters, die anders dan mijn gynaecoloog geen Engels spraken, brachten Jasper maar niet bij me. Uiteindelijk hoorden we van de kinderarts dat hij nog een dag in de couveuse moest blijven. Daarop besloten Mark en ik zelf actie te ondernemen. Ik zag de kleine wakker worden en een beetje smakken. Daarop vroeg Mark of hij uit de couveuse mocht voor de eerste keer borst. Het werd een wonderlijk tafereel.
Jasper mocht niet te ver uit de buurt van de couveuse dus daar stond ik dan, een dag na de bevalling een poging te doen mijn kind wat eerste melk te geven. De verpleegster, compleet met goudkleurige eyeliner en lippenstift, hielp met aanleggen maar de communicatie verliep moeizaam. De verpleegster kneep mijn tepel pijnlijk samen en probeerde het in het mondje van Jasper te proppen. Jasper vond het een beter idee om weer heerlijk in slaap te vallen zo warm tegen mama aan, dus wreef ze steeds over zijn neus om zijn interesse te wekken. Ook duwde ze zijn kleine bolletje telkens richting mijn borst. Hmm… zo had ik het niet geleerd. Het deed ook best pijn toen hij eindelijk ‘beet had‘. Uiteindelijk zoog en slikte hij wat en reageerde mijn baarmoeder duidelijk dus besloot ik het maar even vol te houden.
Ook wat betreft de volgende dagen moest ik mijn verwachtingen bijstellen. Mijn hechtingen werden tweemaal per dag verzorgd en ik kreeg heerlijke maaltijden maar verder zag ik niemand. Nu weet ik dat dit voor een deel echt wel met de taalbarrière te maken heeft gehad. Bekenden die ook waren bevallen in dezelfde kliniek, die wel een woordje Russisch spraken, ontvingen meer hulp bij de borstvoeding (ook van een lactatiekundige) en uitleg over de zorg voor de baby. Ik kreeg dit niet maar heb er ook niet om gevraagd. Ik was gewoon in de ‘overlevingsmodus’: zo snel mogelijk de tijd doorkomen zodat we met ons kleintje naar huis konden om het dan zelf op te pakken. Ik had me met mijn lerares Russisch goed voorbereid op allerlei situaties qua zorg en voeden maar nu had ik de fut niet om er wat mee te doen. Ik hield het bij het hoognodige. Ik wilde gewoon mijn baby en met rust gelaten worden.
En mijn baby kreeg ik. Een paar uurtjes per dag. Helaas maar één keer per dag wat inhield dat hij dus niet voor voedingen werd gebracht. Als ik onrustig werd, ijsbeerde ik dag en nacht over de gang om door het glas te zien of Jasper wakker werd, zodat ik om hem kon vragen, maar daar wrong de schoen ook. Hij was nauwelijks wakker! En hem ‘zomaar’ wakker maken uit de couveuse halen voor een voeding, dat deden ze niet.
Overdag kwam ik de tijd wel door. Ik keek eindeloos afleveringen van de serie Friends op mijn laptop en smste wat met het thuisfront. Mark kwam vroeg uit zijn werk en was dan de hele avond bij mij of ons.
De nachten waren een stuk erger. De eerste nacht had ik geen oog dichtgedaan door naweeën en flashbacks van de bevalling. De tweede nacht lag ik met een brok in mijn keel en een zware pijn in mijn borst te denken aan dat kleine mannetje dat ik nu echt in mijn armen had gehad. Ik miste hem zo intens, het deed meer pijn dan de naweeën.
Kolven, kolven en nog eens kolven
Van mijn gynaecoloog mocht ik de derde dag niet te veel drinken… omdat ik dan teveel last zou krijgen van stuwing. Dat nam ik maar met een korreltje zout en dronk toch maar lekker als ik dorst had.
De derde dag kwamen ook de tranen. De kinderarts vertelde ons dat Jasper onder de UV-lamp moest en bijvoeding plus water moest krijgen om zijn gele kleur te laten verdwijnen. Want hij dronk te weinig bij mij. Ja, nogal wiedes! Ik raakte gefrustreerd en verdrietig dus besloot Mark aan de bel te trekken. Met onze juf Russisch aan de lijn brachten we over aan de verpleging wat we wilden. Ze concludeerden dat ik te weinig melk had. Ik moest niet huilen, zei de verpleegster met de goudkleurige make-up. Dan zou de melk niet komen. Juist. Staat dat vaatje zout er nog?
Uiteindelijk kwamen we eruit. Niet ergens in het midden maar goed, ik kon ermee leven. Er werd een flinke kolf gebracht en ik moest elke drie uur kolven. De flesjes bracht ik, dag en nacht, naar de verpleging die het flesje dan aan Jasper in de couveuse zou geven. Jasper zou nu uitsluitend mijn melk krijgen en dat gaf me een goed gevoel.
IJsberen over de gang en kijken naar mijn mannetje om toch misschien zelf te voeden bleef ik wel doen, maar zonder succes.
Loslaten en genieten
Als Jasper een paar uur bij me was, wilde ik hem natuurlijk graag aanleggen. Ik was meestal alleen met hem, of met zijn papa dus ik deed het wanneer hij wakker was. Echter, het aanhappen bleef moeilijk en ik had al snel kloofjes in mijn rechtertepel. Hij deed zijn kleine mondje nauwelijks wijd open en viel tijdens het drinken ook snel weer in slaap. Omdat ik niet wilde dat onze eerste momenten samen alleen om voeden draaiden, heb ik het een beetje losgelaten. Wanneer hij bij me was legde ik hem op mijn borst en knuffelde en snuffelde lekker.
Na zes dagen aanmodderen met kolven, speciale flesjes, af en toe pijnlijke maar succesvolle voedingen was Jasper zijn gele kleur kwijt en mochten we naar huis. Toen we eindelijk thuis waren heb ik met mijn eigen kolf, waar ik inmiddels al op was overgestapt, een enorme hoeveelheid melk afgekolfd. Daarna heb ik hem schoongemaakt en opgeborgen. We waren thuis en nu voelde ons kleintje echt van ons.
Tijd voor mijn eigen plan van aanpak.
Oxytocine dankzij strenge Russische winter
De eerste weken van Jasper z’n leven gingen we maar weinig naar buiten. We legden de grens bij min acht en lieten het verder voor wat het was. Die eerste weken zijn heel erg goed geweest voor de borstvoeding. Aangezien we ver weg zaten van onze naasten, hadden we bijna geen bezoek. Mark deed wat nodig was in het huishouden en zorgde voor de boodschappen en meestal voor het eten. En wat deed ik? Volop genieten van mijn kindje. Ik had het gevoel dat we wat in te halen hadden dus bracht ik uren met Jasper door in bed, knuffelend of slapend met hem op mijn borst. Heerlijk dat warme lijfje tegen me aan. Aanleggen deed ik wanneer ik wilde en het ging steeds beter. Deze winterslaap had zeker z’n voordelen!
In het openbaar voeden
Toen we onze kleine in Nederland gingen laten zien kwam ik er niet meer onderuit om in het openbaar te voeden. De vlucht verliep soepel, mede door de borstvoeding. Bij onze tweede trip naar Nederland heb ik zelfs gevoed in de drukke vertrekhal op de koffertrolley. Honger is honger, tenslotte.
De zon schijnt weer en inmiddels voed ik dus vaker in het openbaar of buiten. In Rusland wordt er best vreemd naar je gekeken, zeker in restaurants. Ik denk dat ze dat toch niet gewend zijn, want ik heb zelf nog nooit een Russische vrouw zien voeden in het openbaar. Het is menselijk om te kijken naar iets wat je niet vaak ziet, zeker in het openbaar, dus ik begrijp het wel. Dit weerhoudt me er natuurlijk niet van om openbaar te voeden maar ik zoek toch altijd wel liever een rustig hoekje of plekje op. Met een doekje of voedingsschort houd ik de voeding voor ons allebei toch rustig en intiem. Hier voel ik me het lekkerst bij. En ik geloof dat je vooral moet doen waar je je goed bij voelt om borstvoeding te geven.
Borstvoeding relativeert
Hoe verrassend kan het zijn dat zo iets normaals en natuurlijks als je baby zelf voeden zo veel kan betekenen. Ik ben altijd vrij onzeker geweest. Nog heel recentelijk kon ik me vaak vreselijk druk maken om wat andere mensen vonden. Tot het moederschap en vooral borstvoeding om de hoek kwamen kijken.Â
Jasper is nu ruim vijf maanden en krijgt nog steeds uitsluitend borstvoeding en het gaat super. De kleine man groeit als kool en geniet er echt van. Of het nu is met de oogjes dicht en zijn handjes friemelend in mijn haar, of met de nodige ‘kletspraatjes‘ en heerlijke dankbare lachjes tussendoor. En ik? Ik ben zo trots als een pauw. Op hem, en ja, op mezelf!
Natuurlijk merk ik nog steeds dat er mensen zijn met een minder positieve zienswijze, vaak voortkomend uit onwetendheid. Ik heb het allemaal gehoord, van ‘geef je hem niet te veel?’Â tot ‘jemig, wil je zo lang borstvoeding geven?’
Maar eerlijk waar, hoe langer ik voed, hoe vaker ik denk: ‘ik geef mijn kind het beste wat ik hem kan geven, en het is mijn kind dus ik bepaal het lekker zelf wel.’ En dat voelt zo ontzettend goed!
Borstvoeding kiezen en het zelf voor elkaar krijgen zet voor mij alles in perspectief. Onbelangrijke opmerkingen herken ik voor wat ze zijn. Ik weet gewoon dat ik het goed doe. Mijn lichaam laat mijn mannetje groeien en geeft hem de nodige extra’s mee. Ik houd hem lekker dichtbij me en daardoor kan ik hem altijd helpen wanneer hij een beetje extra troost nodig heeft of echt niet in slaap komt. Zo gebruik ik ‘de borst’ ook en daar sta ik volledig achter omdat het werkt voor ons. Jasper is een heel ontspannen en blij mannetje en ik een heel ontspannen en gelukkige mama.
Wat wil je nog meer?